ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην επαρχία και φέτος είμαι πρωτοετής στην Αθήνα...το πρώτο έτος έχει σχεδόν τελειώσει και θεωρητικά έχω προσαρμοστεί πλήρως στην νέα μου πόλη,αλλά μέσα στην καρδιά μου η θλίψη καλά κρατεί...Μου λείπει η οικογένειά μου,το σπίτι μου,η γειτονιά μου...Μου λείπει η θάλασσα,ο καθαρός ουρανός,τα βουνά και τα δέντρα που έβλεπα από το μπαλκόνι μου...μου λείπουν τα μέρη στα οποία δημιούργησα αναμνήσεις ζωής και μου λείπει η παρέα μου,η οποία σπουδάζει πολύ μακριά από εμένα...Πέρα από την σχέση μου δεν έχω σχεδόν κανέναν στην Αθήνα και αυτό με σκοτώνει...Όσες επιλογές και αν έχω εδώ,όσες παρέες και όσες δυνατότητες,αυτό που κατά βάθος επιθυμώ είναι να γυρίσω στο σπίτι μου,να πάρω το ποδήλατό μου και να νιώσω την ελευθερία της επαρχίας να κυλάει στο αίμα μου...Απελπίζομαι όταν βγαίνω στο μπαλκόνι μου και αντί για χελιδόνια βλέπω ένα σωρό πολυκατοικίες...Απελπίζομαι όταν φτάνω στην γειτονιά μου και δεν ξέρω κανέναν για να ανταλλάξω μια καλημέρα...Απελπίζομαι και νιώθω μόνη όταν ξέρω πως ζω σε μια πόλη απρόσωπη και χαώδη...Κάποτε ονειρευόμουν να σπουδάσω εδώ μα τώρα δεν ξέρω τι άλλαξε.Κάθε φορά που φεύγω από την πόλη μου ο αποχωρισμός γίνεται όλο και πιο δύσκολος και κλαίω για μέρες...Αν υπήρχε πρωτάθλημα homesickness θα είχα πάρει σίγουρα το πρώτο βραβείο.Δεν ξέρω τι πάει λάθος με εμένα...Υποτίθεται πως οι φοιτητές χαίρονται που είναι μακριά από το σπίτι τους και πως περνάνε τα πιο ωραία τους χρόνια.Για εμένα δεν ισχύει το ίδιο γιατί τα συναισθήματά μου είναι γλυκόπικρα.Συγνώμη για το σεντόνι,ήθελα απλώς να βγάλω κάπου τις σκέψεις μου για να νιώσω καλύτερα...