ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου λείπεις πολύ. Θα 'θελα ν' ακούσω για άλλη μια φορά μονάχα την φωνή σου. Να σου μιλήσω, έστω και για τον καιρό. Να κοιτάξω για μια στιγμή μέσα στα μάτια σου. Αυτά τα μάτια. Αυτά μου λείπουν περισσότερο απ' όλα. Κι άλλες φορές έχει περάσει καιρός που δεν βρεθήκαμε. Μήνες. Όμως αυτή τη φορά είναι αλλιώς. Σ' έχασα. Το ξέρω. Το νιώθω. Λίγο καιρό πριν, αν αισθανόμουν την ανάγκη να επικοινωνήσω μαζί σου, ήξερα. Μ' ένα μήνυμα μπορούσες να 'σαι μέρος της ζωής μου. Τώρα είναι διαφορετικά. Σ' έχασα. Ότι κι αν είπαμε. Όσα κι αν συμφωνήσαμε, δεν ισχύουν πια. Το νιώθω. Είπαμε θα μείνουμε φίλοι. Κι όμως. Έχω να σε δω ένα μήνα. Εδώ κι ένα μήνα δεν έχω κοιτάξει στα μάτια σου και για πρώτη φορά η απουσία μου φαίνεται τόσο ηχηρή. Σαν να μην είναι απλά απουσία, αλλά απώλεια. Σ' έχασα. Δεν φοβόμουν τόσο την αμηχανία μεταξύ μας. Δεν ανησυχούσα που θα 'μασταν για κάποιο διάστημα άβολα. Αλλά να σε χάσω φοβάμαι. Και σ' έχασα. Δεν είσαι πια κομμάτι της ζωής μου. Λες κι αυτά τα δύο χρόνια που ήρθαμε πιο κοντά να μην συνέβησαν ποτέ. Όσο εύκολα μπήκες στην ζωή μου, τόσο εύκολα ξαφνικά εξαφανίστηκες απ' αυτήν. Το μόνο που ήθελα- κι ας μην σε είχα- ήταν να 'σαι τουλάχιστον μέρος της. Και τώρα το έχασα κι αυτό. Μην με παρεξηγείς. Δεν μετανιώνω ούτε στιγμή που σου είπα τι σημαίνεις για μένα. Μόνο που φοβάμαι να παραδεχτώ πόσα λίγα- προφανώς- σήμαινα εγώ για σένα. Δεν σου θυμώνω. Ξέρω, κι εγώ στη θέση σου, ίσως το ίδιο θα 'κανα. Αλλά να, είναι που αν μπορούσα θ' άλλαζα μονάχα ένα πράγμα από εκείνο το απόγευμα. Θυμάσαι που με ρώτησες τόσο ευγενικά, τι θα 'θελα να κάνεις από δω και πέρα για μένα; Σου 'χα πει:”τίποτα, να 'σαι μόνο όπως πάντα”. Αν με ρωτούσες σήμερα θ' άλλαζα την απάντηση μου. Θα σου 'λεγα:”Μη χάνεσαι. Όσο άβολο κι αν είναι στην αρχή, μπορούμε να το αλλάξουμε μαζί. Μόνο σε θέλω στη ζωή μου που και που. Γι' αυτό να, μη χάνεσαι.” Αυτό μόνο θα 'κανα διαφορετικά. Μου λείπεις γαμώτο.