23.9.2014 | 22:40
Μου λειπεις.
Νομιζω περισσοτερο απο καθε αλλη που περασε απο την ζωη μου. Και ας σε ειχα μονο για τοσο λιγο μεχρι να φυγεις. Θα επρεπε να εχω θυμωσει, να σε μισω, να μην θελω να σε βλεπω, και για καθε αλλη αυτο θα ειχα κανει. Εσενα φοβαμαι μηπως σε ραγισω, σαν πολυτιμο αντικειμενο που πρεπει να το κρατας προσεκτικα και ας μην μπορεις να το κανεις τιποτα. Η ζωη σου ηταν πονος και θλιψη, και ας χαμογελουσες. Και εγω δεν θα σε κανω να στεναχωρηθεις περισσοτερο. Θα σε κανω να χαμογελας και ας ποναω εγω μεσα μου. Μηπως και παρω λιγο απο την στεναχωρια σου και την φορτωθω εγω. Εγω αντεχω να κουβαλαω πιο πολυ σαν αντρας. Ειναι νωρις αλλωστε. Μπορει καποτε να χαμογελασω και εγω με την σειρα μου. Ειτε γιατι ολα θα ειναι αλλιως, ειτε γιατι θα σε ξεχασω σιγα σιγα. Ολα ξεχνιωνται, και αν οχι πληρως, τουλαχιστον ξεχναμε οσα μας πληγωνουν. Σ'αγαπω.
