ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αγαπη μου. Γνωριζομαστε απο τα εικοσι. Τοσα χρονια χαμενα, τοσες χαμενες ευκαιριες να δημιουργησουμε αναμνησεις, τοσες χαμενες στιγμες. Τοσο λιγες οι στιγμες μας, μα παντα, παντα ηταν τοσο δυνατες. Ξεχειλιζανε αισθηματα. Με εκανες να νιωθω τοσο εντονα πραγματα, ολα οσα ενιωσα διπλα σου ηταν εντονα και τοσο απαλα μαζι. Τοσο ευθραυστα. Τοσο εντονα ενιωθα που το σωμα μου μετατρεποταν σε ενα τεραστιο συστημα αισθητηρων που απορροφουσαν καθε ειδους ερεθισματα που εξεπεμπες εσυ. Φαντασου πως κατακλυζοταν το σωμα μου απο ερεθισματα ασταματητα. Τοσο, που η φωνη δεν εβγαινε, και αν εβγαινε δεν ηταν δικη μου, ηταν μια ξενη και δεν με υπακουε πια. Ετσι ειναι ο ερωτας, δε μπορει να ειναι αλλιως. Σε καθηλωνει κυριολεκτικα. Σε κανει παθητικο δεκτη ερεθισματων. Εισαι πια τοσο ανοιχτος στον απεναντι, τοσο παρατηρητης, που ξεχνας να ζησεις εσυ, αφου ζεις σε ενα ονειρο και απλα απολαμβανεις τη στιγμη. Ετσι ηταν μαζι σου. Και μη σκεφτεις ποτε οτι μπορει να σε ξεερωτευτηκα, ποτε και καμια στιγμη δε θα μπορουσα. Τοσα χρονια, δε σε ξεχασα ποτε. Στο ειπα και το ξερεις, ειναι αργα να σε ξεχασω πια. Ησουν δικος μου απο παντα. Κι οταν δεν ησουν δικος μου. Δικος μου ησουν.