ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

πριν 9 μηνεςεχασα τον μπαμπα απο καρκινο σε ηλικια 52 ετων αφησε 2 κορες πισω εμενα που σημερα κλεινω τα 20 και την αδερη μ που ειναι 23 και την μαμα μου δεν μπορω να περιγραψω με λογια ποσο πολυ ποναω καθε μερα ξυπναω και λεω γιατι,γιατι? καθε μερα μ λειπει ολο και πιο πολυ μου εχει λειψει η φωνη του εκεινος η ζωη συννεχιζεται το ξερω και αυτο κανω αλλα αυτος ο πονος ειναι αβασταχτος.Στο σπιτι δεν μηλαμε πολυ για αυτο το θεμα γιατι καμια δεν θελει να δειξει τναδυναμια της αυτοσ ειναι ο χαρακτηρας μας και ισως εγω γ αυτο γραφω εδω για ν μοιραστω τον πονο μου,Μερικες φορες ζηλευω τισ φιλες μου γιατι αυτες εχουν μπαμπα και πολλεσ φορες δεν μηλανε ωραια επειδη και καλα ανακατευοντε στις ζωες τους εγω θα εδινα τα παντα για να ξαναγινει αυτο να τον εχω εδω να του λεω καθε μερα σε αγαπω να μου δινει συμβουλες να μου λεει να προσεχω Αυτο που θελω να πω εγω σε εσας ειναι να λετε στους ανθρωπους που αγαπατε καθε μερα σε αγαπω γιατι εγω δεν προλαβα και τωρα το μετανιωνω που δεν αφησα ελευθερη την καρδια μ !!Πλέον βλέπω αλλιώς τη σχέση παιδιού-πατέρα. Θυμώνω με τους μπαμπάδες που δεν μπορούν να δώσουν αγάπη, στοργή, δημιουργικότητα. Θυμώνω με τα παιδιά που δεν αναγνωρίζουν την προσπάθεια του μπαμπά να συνδεθεί μαζί τους. Θλίβομαι όταν βλέπω πως θεωρούν τον μπαμπά τόσο δεδομένο και πιστεύουν πως πάντα θα είναι εκεί, πως θα έχουν πάντα την ευκαιρία να του πουν ”Σ’αγαπώ” ή ”Πόσο σημαντικός είσαι για εμένα”.Σε ευχαριστώ, μπαμπά. Για όλα όσα μου χάρισες. Για όλες τις στιγμές.