ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον Γενάρη βγηκα από μια πολύ τοξική και βλαβερή για εμένα σχέση. Ήταν μια σχέση με κάποιον που διαρκώς με έκανε να νιώθω απαίσια, που δεν έκανε καμία υποχώρηση για εμένα αλλά παρόλα αυτά μου ήταν αβάσταχτα δύσκολο να το ξεπεράσω όλο αυτό ακόμα και μετα τον χωρισμό. Ήρθε η στιγμή όμως που ο πόνος που ένιωθα μίκρυνε μέχρι που μετατράπηκε σε αδιαφορία. Ηρέμησα αλλά τα τραύματα που αποκόμισα δεν έχουν επουλωθεί. Πριν από κάποιο καιρό γνώρισα ένα παιδί που με προσέγγισε και μου έδειξε ενδιαφέρον και με έκανε να νιώθω μοναδική. Στην αρχή ειχα τις αμφιβολίες μου αλλά με τον καιρό και καθώς βγαίναμε δέθηκα μαζί του. Το πρόβλημα όμως που δεν με αφήνει να το απολαύσω είναι η ανασφάλεια που αισθάνομαι και ο φόβος. Φοβάμαι να αφεθώ, χωρίς να το θέλω δεν είμαι αυθόρμητη και δεν του δείχνω αυτό που πραγματικά είμαι στο 100% καθως είμαι σφιγμένη. Ίσως με τον καιρό αυτό αλλάξει και ξεδιπλωθώ. Το χειρότερο πμως είναι ο φόβος. Ενώ δεν μου έχει δώσει δειγματα, ίσα ίσα νοιάζεται για μένα, έχω μονίμως ένα αρνητικό προαισθημα, την πεποίθηση πως θα με παρατήσει ή θα καταλάβει πως δεν είμαι κατι ιδιαίτερο. Όλες αυτές οι σκέψεις με κάνουν να παρεξηγώ ανούσια πράγματα, όπως ότι προτίμησε να μου στείλει μηνυμα αντί να με πάρει τηλεφωνο ή ότι άργησε να μου τηλεφωνήσει σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες. Ολα αυτά είναι ηλίθιες ανησυχίες αλλά φοβάμαι, θέλω να είμαι ήρεμη και να χαίρομαι με κατι καλό που μου συμβαίνει. Πιστεύω φταίνε τα τραύματα της προηγούμενης εμπειρίας αλλά δεν ξέρω πως θα απαλλαγώ. *εννοείται πως δεν έχω μοιραστεί τις ανησυχίες αυτές μαζί του, ούτε του έχω δείξει κάποιο δείγμα ενόχλησης, εξάλλου δεν ευθύνεται εκείνος για κατι.