ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βγαίνουμε ραντεβού τον Ιανουάριο, πάει καλά όπως λέει ο ίδιος, το ίδιο αισθάνομαι και ´εγώ. Πρόκειται να φύγω στο εξωτερικό ένα εξάμηνο στις επόμενες 10 μέρες οπότε όπως μου λέει ο ίδιος «αν και μου αρέσεις δε μπορώ να το συνεχίσω μιας και φεύγεις για ένα εξάμηνο. Αν είναι ξαναμιλάμε όταν γυρισεις αν είμαστε και οι δυο στα ίδια.» Κατά τη διάρκεια της απουσίας μου μιλούσαμε συχνά πυκνά συνήθως με δική μου πρωτοβουλία. Επιστρέφω, στέλνω, βγαίνουμε. Περνάμε πάλι ωραία και οι δύο όπως μου είπε. Πρόκειται να φύγει στις επόμενες 4 μέρες σπίτι του για το καλοκαίρι. Βρίσκει τελικά χρόνο και βρισκόμαστε και άλλη φορά. Όπως μου λέει ο ίδιος θα ξαναβγούμε μόλις γυρίσει. Πρόκειται να έρθει πίσω αρχές Σεπτέμβρη. Κρατάμε επαφή όμως και μιλάμε πολύ συχνά. Από ένα σημείο και μετά παρατηρώ πως έχω αρχίσει να παίρνω μόνο εγώ την πρωτοβουλία για να επικοινωνήσουμε. Του λέω πως θέλω να ξαναβρεθούμε και μου κάνει «αν το θες τότε να ξαναβρεθούμε.» Μιλάμε ακόμη, δε λαμβάνω γενικότερα καμία επιβεβαίωση πλέον ούτε καν ένα θέλω να βρεθούμε, οπότε του κάνω ευθέως την ερώτηση «θέλεις να βρεθούμε» και μου απαντάει σε άπταιστα αγγλικά «I’m not sure honey, πάντως πραγματι περνάω ωραία όταν βγαίνουμε.» Του λέω «άρα το αφήνω πάνω σου;» Μου απαντάει «ναι, έτσι θα ήταν καλύτερα.» Δε καταλαβαίνω, ένα άτομο που δεν ενδιαφέρεται γιατί ξοδεύει τόσο χρόνο σε εξόδους και ομιλίες. Εκτός και αν έχει πια τόσο ελεύθερο χρόνο. Εγώ προσωπικά αν καταλάβαινα πως δε μου αρέσει κάποιος θα το σταματούσα, δε θα έπιανα συζητήσεις, ούτε θα έλεγα «την επόμενη φορά που θα βρεθούμε» κλπ. Να δώσω σημασία ή δεν αξίζει; Θεωρώ ότι από τη μία μια προσπάθεια μηνών πάει στράφι γιατί πολύ απλά ένιωσα πρώτη φορά πως ταιριάζω με ένα άτομο τόσο πολύ αλλά από την άλλη με ξενέρωσε φουλ η όλη φάση. Είμαι μπερδεμένος...