ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου συνέβη κάτι τρομακτικό σήμερα το πρωί. Να τονίσω ότι δεν κάνω χρήση ουσιών, ποτέ δεν έχω κάνει. Αλκοόλ δεν πίνω πολύ και δεν ξερω αν έχει σχέση (το βράδυ πριν το περιστατικό είχα πιει 3-4 ποτά). Φάρμακο που να προκαλεί παραισθήσεις δεν πήρα. Θεωρώ ότι έχω σώας τα φρένας. Εϊμαι δηλαδή ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Ξυπνάω που λέτε το πρωί και αφού έχω ήδη πιει δύο καφέδες τραβάω την κουρτίνα να χαζέψω έξω. Είδα τον πατέρα μου να περπατάει κάτω από το σπίτι μου. Περιμένω λοιπόν να μου χτυπήσει. Δε χτυπάει. Βγαίνω στο μπαλκόνι να τον δω. Δε βλέπω κανέναν. Πάω στο παράθυρο από την άλλη πλευρά δε βλέπω κανέναν να κυκλοφορεί. Η γειτονιά είναι ψιλοέρημη. Ο μπαμπάς μου παιδιά μένει αρκετά μακριά και έρχεται στην πόλη που ζω μια φορά το μήνα και ποτέ Κυριακές. Μου έκανε δηλαδή εντύπωση που τον είδα αλλά τον είδα. Τηλεφωνώ σπίτι του και είναι εκεί! Ρε παιδιά τρελαίνομαι; Τι ήταν αυτό τώρα ; Δεν είναι ότι τον είχα έγνοια για να μου φανεί ότι τον είδα. Ούτε πιστεύω ότι μου φάνηκε. Τον είδα κανονικά σας λέω! Τρομάζω. Καλά που δε μιλήσαμε κι όλας δηλαδή. Έτσι λένε και οι άλλοι ότι βλέπουν αγίους και αγγέλους και δε τους πιστεύουμε. Πάει σάλταρα. Μην είμαι κι εγώ καμιά Ιωάννα της Λωρραίνης; Σας έχει τύχει; Θα ορκιζόμουν ότι τον είδα. Δεν ήταν κάποιος που του έμοιαζε. Ηταν ο μπαμπάς μου. Υπάρχει ένας ψυχιατρος εδω;