ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βαρέθηκα μια ζωή που κάθε μέρα της είναι ασπρόμαυρη φωτοτυπία της προηγούμενης και ασφαλώς της επόμενης...Κάθε χρονιά περνάει χαμένη σε προσωπικό επίπεδο (ούτε επαγγελματικά είμαι 100% εξασφαλισμένος, αλλά τουλάχιστον αυτήν την περίοδο δουλεύω έστω και με σύμβαση και οικονομικά έχω βάλει κάποια χρήματα στην άκρη).Όλο τα ίδια και τα ίδια. Δουλειά, σπίτι, άντε για κάνα καφέ κάποιες καθημερινές και καμιά νυχτερινή έξοδο το σ/κ...Πόσα ερωτικά τραγούδια δεν έχω ακούσει όλα αυτά τα χρόνια... Πόσες ρομαντικές κομεντί ή ερωτικά δράματα δεν έχω δει... Πόσα δυστοπικά βιβλία δεν έχω διαβάσει... Πόσο τρέξιμο δεν έχω ρίξει στο γήπεδο για να αποφορτιστώ συναισθηματικά από κάποια ερωτική απόρριψη.Όλοι λένε το κλασικό: για τον καθένα υπάρχει το ταίρι του και να μην απογοητευόμαστε... Ίσως για κάποιους ανθρώπους να ισχύει...Κάποιες φορές αισθάνομαι πως δεν το αντέχω. Θέλω να πετάξω τα πράγματα που κρατώ στα χέρια μου (π.χ. ψώνια όταν γυρίζω από το σούπερμαρκετ) και να κλάψω. Κάνω υπομονή... Υπομονή για ποιο πράγμα;Είναι δυνατόν να ζεις ζωή χωρίς έρωτα; Τι ζωή είναι αυτή; Εγώ που από μικρός ονειρευόμουν οικογένεια και παιδιά αδυνατώ να συγκινήσω ερωτικά οποιαδήποτε...Θαύματα προφανώς δε γίνονται, αλλά και γω προσπαθώ τόσο πολύ για να έχω πρόσβαση στον έρωτα, αποτυγχάνοντας, όμως, οικτρά.Σαν να στέκεται μπροστά από την πόρτα του έρωτα ένας φύλακας που για χρόνια μου απαγορεύει την είσοδο (παραφράζοντας το Before the law του αγαπημένου μου Κάφκα).Πιστεύω γενικά ότι όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται δεύτερη ευκαιρία, ενίοτε και τρίτη...Εγώ ψάχνω έστω και μία ευκαιρία!