ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

("Εάν είσαι νέα (<35)"Σχόλιο-ταφόπλακα :Ρ)

ελα ρε λεμονι μη με κανεις να νοιωθω ασχημα... αφου λεω οτι δεν ειναι απολυτο απλα σε ρεαλιστικο επιπεδο ο χρονος και η διαθεση μειωνεται μετα απο μια ηλικια για διαφορους λογους... σορρυ παντως δεν το εννοουσα με κακο τροπο...

Αυτοσαρκασμός... μη μασάς :)

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση! Έχασα δυο χρόνια από τη ζωή μου όταν σταμάτησα το σχολείο. Έμεινα μέσα στο σπίτι μου, έχασα τη παρέα μου, κατέστρεψα το ψυχικό μου κόσμο, πήρα κιλά και όλα αυτά έγιναν το πρώτο χρόνο από βλακεία το δεύτερο χρόνο όμως για να ένα πρωσοπικό ζήτημα και νομικό δε μπορούσα να πηγαίνω στο καινουργιο σχολείο που είχα γραφτεί και αφου δε μου έδινε μεταγραφή ο διευθυντής έκατσα πάλι σπίτι μου. Δεν ξέρω αν υπήρχε εξέλιξη σε αυτά τα δυο χρόνια το μόνο που κατάφερα είναι να δώ τη ζωή διαφορετικά. Πριν δυο χρόνια ήθελα απλά μια δουλειά για να μπορέσω να επιβιώσω τώρα όμως νιώθω τόσο εγωίστρια όταν σκέφτομαι έτσι. Έχω τόσα πολλά σχέση με κάποιους άλλους. Άλλοι ζούν στο πόλεμο, έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας, είναι άστεγοι κτλ Δε θέλω να βρω μια δουλειά για να βγάζω το πόστο ζειν και να είμαι μια άχρηστη ύπαρξη. Θέλω ένα επάγγελμα που να μου επιτρέπει να προσφέρω κάτι σημαντικό στη κοινωνία. Όμως βάσει των ικανοτήτων μου και των μαθησιακών μου επιδόσεων δεν είναι και πολύ εφικτό. Εκτος από τα κενά που έχω και δύσκολο να τα αναπληρώσω έχω και μαθησιακές δυσκολίες ( Δυσαριθμησία) Δικαιώθηκα κατά κάποιο τρόπο πρόσφατα όταν έμαθα πως πάσχω από δυσαριθμησία και χρειάζομαι περισσότερη βοήθεια στα μαθηματικά γιατί με “κατηγορούσαν” για τεμπελιά με αποτέλεσμα να τεμπελιάσω και να επεκτείνω το πρόβλημα μου. Το κακό είναι ότι σε δυο χρόνια θα πρέπει να δώσω πανελλήνιες και δε θα είναι τόσο εύκολο για μένα να επιτύχω τις σχολές που θέλω. Οι περισσότεροι άνθρωποι μου λένε να μην βάζω υψηλούς στόχους γιατί θα στεναχωρηθώ όταν δε μπορέσω να τους επιτύχω.. Αλλά πραγματικά δε ξέρω αν αξιζει πλέον να ζω για εμένα γιατί όλοι κάποτε παιθενουμε όποτε ποιος ο λόγος ύπαρξης μας αν δεν προσφέρουμε κάτι σημαντικό στο ανθρώπινο σύνολο..

Μόνο οι απόφοιτοι πανεπιστημίου προσφέρουν στον κοινωνικό σύνολο;Νομίζω οτι το θέμα σου είναι ότι σου έχουν περάσει αυτή τη νοοτροπία και σε έχουν μπλοκάρει.

Στο κοινωνικο συνολο μπορεις να προσφέρεις κ μεσω του εθελοντισμού. Ισως κ πιο ουσιαστικά μάλιστα απ οτι μεσω της δουλειας σου.

Εγώ είμαι υπέρ, εφόσον αποτελεί δική σου καθαρά επιθυμία. Εξάλλου για να μπεις στο πανεπιστήμιο είναι καθαρά διάβασμα. Διάβασμα και τίποτα παραπάνω. Οπότε το θέμα είναι αν έχεις την διαθέση και αν είσαι αποφασισμένη. Ξέρεις αν μπορείς να πας σε Εσπερινό Λύκειο; Γιατί οι βάσεις των Εσπερινών είναι πολύ χαμηλές και σε συμφέρει.

caramellll Θα το ψάξω αυτό για τα εσπερινά λύκεια αλλά από ότι έχω ακούσει η κυβέρνηση θα αφήσει τα πανεπιστήμια να επιλέγουν εκείνα τις βάσεις εισαγωγής. Δεν είναι σίγουρο βέβαια αλλά όπως και να έχει σε ευχαριστώ πολύ για τη πρόταση!

Μπορεις να προσφερεις στη κοινωνια σα γιατρος, σαν νοσοκομα , σαν τραυματιοφορεας ή και απλα σαν εθελοντης... ολα προσφερουν και ειναι ασχετα με το εαν εχεις σπουδασει κατι... όσον αφορα το "χαμενο" χρονο σου σκεψου οτιη ζωη κραταει γυρω στα 80 χρονια και ο επαγγελματικος βιος γυρω στα 35... οποτε τα 2 χρονια ειναι αμελητεα μπροστα σε αυτο... το να αποτυχεις και να στεναχωρηθεις θα συμβει 100% ειτε στα επαγγελμαιτκα ειτε στα προσωπικα οποτε ατοπο το να μη προσπαθησεις για να μην απογοητευτεις... εν παση περιπτωση τιποτα απο αυτα δεν ειναι ζητημα ζωης η θανατου και δεν θα σ καταστρεψουν η φτιαξουν τη ζωη... καλο θα ηταν αν συζητησεις παραπανω με τους γονεις σου και τους δασκαλους σου που σε ξεορυν καλυτερα και να σκεφτεις περισσοτερο τη ζωη σαν εμπειρια μεσα απο την οποια μαθαινεις κ οχι σαν δοκιμασια στην οποια ολα θα κριθουν απο μια χαζο εξεταση οπως οι πανελλαδικες...