ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχα μια πάρα πολύ όμορφη σχέση και έναν άνθρωπο που δεν είχα ελπίσει καν ότι θα βρω ως τα 21 μου που τον γνωρισα ...Ολα πήγαιναν τέλεια μέχρι πριν ένα χρόνο που ξεκίνησαν τα προβλήματα...Είχαμε γνωριστεί ως συμφοιτητές και όταν τελειώνοντας τη σχολή εγώ ημουν χωρις δουλεια και χωρις λεφτα αυτος επρεπε να φυγει στρατο .Μαλωναμε συνεχως ειχαμε απομακρυνθει ενιωθα οτι δεν με καταλαβαινει καθολου ,χωρισαμε πριν μερικους μηνες.Στην αρχη ήμουν χωμα αλλά το γεγονός οτι βρηκα δουλειά και απασχολουμουν αρκετες ωρες με βοηθησε σημαντικα ,ωστοσο ειχα στο πισω μερος μου μυαλου μου να παω να τον βρω να μιλησουμε ισως να προσπαθησουμε ξανα....Χθες εμαθα οτι αφησε το σπιτι του και φευγει στο εξωτερικο για δουλεια.Δεν μπορω να περιγραψω ποσο ασχημα νιωθω νομιζω οτι δεν θα τον ξεπερασω μπροστα και δεν θα βρω πποτε καποιον τοσο καλο.Με τρελαινει η ιδεα οτι δεν θα τον ξαναδω ποτε και ακομα δυσκολοτερο οτι θα πρεπει να συνεχισω να ζω εδω στη γειτονια που ζουσαμε να περναω καθε λρωι απ το σπιτι του για να παω στη δουλεια μου και αυτος απλα δεν θα ναι εκει ...Το τραγικο ειναι οτι μερικους μηνες πριν ειχα ετοιμασει τα χαρτια μου να παω οπου και αυτος(χωρις να ξερω οτι θα φυγει )αλλα βρηκα δουλεια οποτε εμεινα ...Ισως αυτο που με τρελαινει περισσοτερο ειναι οτι δεν εχω Μια ευκαιρια να μιλησω μαζι του εστω να τοτ εξηγησω γιατι φερθηκα ετσι...Λενε οτι το να φευγεις ειναξ δυσκολο αλλα και το να μενεις πισω ειναι δυσκολοτερο