ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ρε παιδια.. τωρα τελευταια ακουω μονο δυσαρεστα νεα. Στο ευρυτερο φιλικο- οικογενειακο περιβαλλον ολο ακουω για ανθρωπους που απο τη μια μερα στην αλλη ανατρεπεται ολη τους η ζωη. Απο κει που μια μερα τους εβλεπα στο δρομο ωραια και καλα.. ακουω οτι ειναι τοσο σοβαρα και μπορει να μην καταφερουν να τη βγαλουν. Απο κει που τα παιδια τους ηταν μια χαρα.. βιωνουν τον κινδυνο της απωλειας του γονιου τους. Προσπαθω να καταλαβω τι φταιει. Και δυστυχως μιλαω γι αυτη τη φοβερη ασθενεια μαστιγα της εποχης μας. τον καρκινο. ειναι τοσο συχνο φαινομενο πια γυρω μου που σχεδον ειμαι πεπεισμενη οτι κι εγω απο αυτο θα παω. τα αιτια? καποιοι οντως πηγαιναν γυρεοντας λενε καποιοι.. καπνισμα, πολυ και κακο φαγητο, ελλειψη ασκησης, γενικως καταχρησεις. απο την αλλη εγω τελευταια βλεπω ανθρωπους που ουτε πολλες καταχρησεις εκαναν, προσεχαν, αθλουνταν. Αλλοι λενε ειναι γενετικο., Αλλοι οτι και σωστη διατροφη να κανεις και ολα πως γινεται με αυτα που εμπεριεχει ο αερας ο ιδιος, το νερο κτλ να μην εκτιθεμεθα καθημερινα σε επιβλαβης ουσιες. δεν ξερω!! καποια στιγμη πριν χρονια ειχε πει καποιος στην τηλεοραση οτι συγκεκριμενα για την ασθενεια του καρκινου ευθυνεται ο τροπος ζωης μας. και οχι μονο νερο, φαγητο κτλ αλλα ο τροπος που ζουμε.. το καθημερινο αγχος να ανεβαινουμε, ο ανταγωνισμος, η ατομικοτητα μας. το οτι πλεον δεν ξερουμε και δε μας νοιαζει ο διπλανος μας. αυτο το μεγαλο εγω που κανουμε τα παντα για να το ικανοποιησουμε , να το ανεβασουμε.. αυτο μονο ξεχνωντας τους αλλους , τη φυση.. τον κοσμο. καθε μερα γινομαστε ολο και πιο μονοι.. ολο πιο δυστυχισμενοι. εγω πραγματικα ειμαι πολυ υπερ των επιστημονικων ευρηματων και εποδειξεων. αν μου πει καποιος πως λεω μπουρδες γι αυτο κ αυτο το λογο θα το δεχθω. αλλα το νιωθω οτι αυτη η δυστυχια και η μοναξια ευθυνεται. το ζητημα ειναι οτι τα μονα μεσα που εχουμε μαθει να καταπολεμουμε αυτη τη δυστυχια ειναι ο καταναλωτισμος, η απληστια σε υλικα. οι σχεσεις πραγματικα χωλαίνουν. και φιλους να χεις παλι βλεπεις οτι βαζουν παντα την παρτη τους απο πανω. ειναι σαν ενας φαυλος κυκλος.. με τις ψευτικες σχεσεις και τα υλικα αγαθα αυτο που καταφερνουμε ειναι να γινομαστε ακομα πιο δυστυχισμενοι. κ αυτη η αρρωστια μου φαινεται σα το σαρακι που τρωει τα μεσα σου. δεν ξερω λυπαμαι. θα ηθελα να ειχα τα κοτσια να ξεφευγα απο αυτη την πλαστη ευτυχια. να μπορουσα να χεσω και καριερα και τα παντα, να βρω εναν ανθρωπο συντροφο και να εχω σκοπο να ειμαι απλα αυταρκης. να φτιαχνω αληθινες σχεσεις να σεβομαι τη φυση.. να παω να ζησω σε κανενα ακριτικο μερος. και να εχω να αντιμετωπισω καθε μερα απο την αρχη το σαπιο αυτο εγω μου που ζηταει ολο και περισσοτερα. να αρκεστω στα απλα. να νοιαστω για καποιον, να κανω παιδια και να τους δωσω την ευκαιρια και για αυτη την επιλογη. δεν ξερω αν αυτα εχουν περασει απο κανενος το μυαλο. ισως το παρατραβαω αλλα πραγματικα προβληματιζομαι γιατι ειμαι ακομα πολυ μικρη και τωρα ξεκιναω τη δικη μου ζωη σιγα σιγα. πως θα επιλεξω να ζησω? μπορω να επιλεξω ετσι πως εχουν γινει τα πραγματα? και αν καταφερω να ζησω...ετσι κι αλλιως ολοι καποια στιγμη θα πεθανουμε.(συγγνωμη για το μεγαλο κειμενο και για το μακαβριο περιεχομενο)