ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολλοί απαντάνε σε αυτή την ερώτηση με την ερώτηση "τι θα πει σωστό και λάθος". Εγώ δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Πάντα ξεχώριζα την διαφορά και ακολουθούσα αυτό που θεωρούσα εγώ σωστό. Τώρα όμως δυσκολεύομαι να κάνω το σωστό, δυσκολεύομαι ακόμη και να το αναγνωρίσω. Πέρυσι τον Γενάρη έφυγα στην Αγγλία για ένα χρόνο. Τις τελευταίες δυο εβδομάδες μου στην Ελλάδα τις πέρασα με μια κοπέλα,που γνώριζα καιρό βέβαια, αλλά τότε μας προέκυψε. Είχα ξετρελαθεί μαζί της κι εκείνη το ίδιο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι την ερωτεύτηκα κιόλας, ίσως δεν πρόλαβα. Αυτό που ένιωθα όμως ήταν πολύ έντονο, πρώτη φορά ήθελα τόσο πολύ μια γυναίκα και πρώτη φορά ένιωθα να με θέλει μια γυναίκα τόσο πολύ. Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πως ήταν μόνο το καλό σεξ,αλλά δεν είναι έτσι.Δεν μιλάω για καλές επιδόσεις και τα συναφή, ήταν κάτι παραπάνω. Άλλωστε δεν ήταν μόνο η έλξη. Επικοινωνούσαμε, γελούσαμε και γενικά περνούσαμε πολύ ωραία μαζί. Μου ταίριαζε, δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω. Πολλά όλα αυτά για δυο εβδομάδες,αλλά και οι δυο εβδομάδες πολύ λίγες για να το ονομάσεις σχέση. Έτσι όταν έφυγα δεν είπαμε τίποτα του στυλ "θα με περιμένεις" κτλ. Για την ακρίβεια, αποφασίσαμε πως καλύτερα να το ξεχάσουμε και να μην επικοινωνούμε, όπως κι έγινε με ελάχιστες εξαιρέσεις. Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, της τηλεφώνησα να βρεθούμε και ήταν να μην πέρασε μια μέρα. Ο τρόπος που με κοιτουσε/μιλούσε ήταν ακριβώς ο ίδιος με τότε. Παρόλο πάντως που δεν ήταν εκδηλωτική-διαχυτική μαζί μου, εγώ ήμουν σίγουρος πως ένιωθε το ίδιο. Εκεί πάτησα και της πρότεινα να έρθει σπίτι μου για να μου απαντήσει πως είναι πλέον σε σχέση. Από τότε την πετυχαίνω μόνο τυχαία στο μαγαζί που συχνάζαμε και είναι πάντα μαζί του. Λέμε μόνο ένα γεια και κανά δυο κουβέντες όταν έρχεται για λίγο στην παρέα μου. Μπορεί να είναι ιδέα μου ή να κάνω σενάρια αλλά έχει μια αμηχανία πολύ ένοχη και πάντα διαλέγει να με κοιτάζει όταν νομίζει ότι δεν την βλέπω. Όσο για μένα, δεν μπορώ να κουμαντάρω αυτό που νιώθω. Πηγαίνω συχνά στο μαγαζί με την ελπίδα να την πετύχω κι όταν είναι εκεί κάνω σαν να μην υπάρχει κι όταν δεν είναι, δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέρον έξω. Σήμερα ήταν, με δυο φίλες της αυτή τη φορά. Δεν πήγα να της μιλήσω, την χαιρέτησα μόνο από μακριά. Αλήθεια δεν ξέρω τι να κάνω. Είναι κάποια πράγματα που είναι πρωτόγνωρα για μένα και πολύ κινηματογραφικά για να μου συμβαίνουν..όπως το σημερινό. Καθόμουν στο μπαρ στο μοναδικό σημείο που είχε λίγο κενό για να μπορέσει κανείς να μιλήσει στον μπαρμαν. Σχεδόν όλο το μαγαζί με σκούντηξε, με ακούμπησε. Από ένα σημείο και μετά δεν γυρνούσα καν στα αγγίγματα. Ε όταν με ακούμπησε αυτή, το ένιωσα ρε πούστη μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών μου, κι αν μην την είχα δει να πλησιάζει. Κι όση ώρα στεκόταν πίσω μου και με ακουμπούσε, εγώ ήμουν μισολιπόθυμος. Δεν ξέρω τίποτα για την σχέση της, ούτε για τον τύπο που είναι μαζί της.Ξέρω μόνο πως έχει δεσμό και καλά θα κάνω να μην ανακατευτώ, αλλά κι αυτό που νιώθω πως να το αποβάλλω; Αυτό είναι το ερώτημα της εξομολόγησης. Ποιο από τα δυο να κάνω και ποιο είναι τελικά το σωστό.