ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σημερα πήγα εκεί που τον συνάντησα τυχαία την τελευταία φορά. Είμαι πολύ πιεσμενη αυτούς τους μηνες και χθες διαπίστωσα κάτι που με απογοητευσε βαθια. Βρεθηκα εκεί κοντά και αισθανθηκα πως το μόνο που θα μου δώσει δυναμη είναι η θάλασσα. Για να νιωσω έστω και έτσι κοντά του. Είχε αρκετό κόσμο, παρά τη συννεφιά, μα δε με ένοιαζε. Δε με είδε κανείς που εκλαψα σιωπηλά. Τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου και το αεράκι με δρόσιζε στο πρόσωπο. Έβρεξα τα πόδια μου και περπάτησα αρκετά κατά μήκος της παραλίας, η θάλασσα με χάιδευε παρηγορητικα. Ευχόμουν να εμφανιστεί εκείνος ξαφνικά, όπως τότε, να μου χαμογελάσει και να με πάρει αγκαλιά. Ύστερα να με πάρει μακριά με τη μηχανή του, να μη με νοιάζει τίποτα. Μα δεν ήρθε. Ούτε με αγκάλιασε, ούτε και με πήρε μακριά. Όλα μέσα στο μυαλό μου ένα χρόνο τώρα. Ώρες ώρες εύχομαι να ήξερε πόσο τον αγαπώ και πόσο λαχταρώ μια αγκαλιά κι ένα φιλί του, που δε δοκίμασα ποτέ. Μα δεν υπάρχει νόημα σε όλο αυτό. Δεν υπάρχει μέλλον. Αυτός δε με θυμάται καν, και πρέπει να το πάρω απόφαση.