Σου κανω διαδικτυακό κολλα πέντε! Ήμουν στην ίδια φάση ακριβώς πέρσι. Χρωστούσα τα μαλλιοκεφαλα μου σε μια σχολή που ποτε δεν χώνεψα , χώρισα ύστερα απο μια μακροχρόνια σχέση και ήμουν ράκος (κυρίως γιατι επρόκειτο για μαλακοειδες που μου μετεφερε πολλα απο τα κομπλεξ του, π.χ ήθελε να γίνω 48 κιλά ενω ήμουν 54 και του φαινοουν παχουλή) και απο παρέες μέτρια πράγματα. Μεσα σε ενα χρόνο πέρασα 19 μαθήματα, ξεπέρασα το μαλακοειδες, έχασα 2 κιλά και ειμαι ταμαμ και το ριξα στον αθλητισμό και στις γνωριμίες νέων φίλων. Και τωρα ειμαι σούπερ. Μονο δουλεια μου λείπει :P Συνέχισε δυναμικά και θα σαι μια χαρά αν τα χεις καλα με τον εαυτό σου!
6.3.2017 | 02:53
Να τα βγαλω απο μεσα μου
Το λοιπονΘα επρεπε να εχω τελειωσει τη σχολη εδω και δυο χρονια, αλλα χρωσταω τα κερατα μου και δεν το ξερει κανεις.ΔΕΝ θελω καν να την τελειωσω γιατι δε με γεμιζει καθολου και μου δημιουργει μονο αγχος και απελπισια.Οι φιλες μου απο το σχολειο, αν και τις εχω ακομα και τις αγαπω, ειτε εχουν φορτωμενα προγραμματα και τις βλεπω σπανια ειτε λειπουν σε αλλες πολεις/εξωτερικο. Αποτελεσμα, να βγαινω σπανια ''κοινωνικα''.Σχεση δεν. Παντα προτιμουσα να ειμαι μονη μου αντι να ειμαι με καποιον τυπο μονο και μονο για να λεω οτι εχω σχεση. Τωρα τελευταια μου εχει κατσει οτι θελω επιτελους να ερωτευτω!Κιλα καλουτσικα. Ειχα παρει μερικα, τα εχασα και τωρα θα ελεγα οτι ειμαι μια χαρα, αλλα θελω να χασω κι αλλα, γιατι ετσι. Και θελω και μπορω. Μου παιρνει χρονο γιατι πλεον δεν εχω ακριβως ''περιττα'', αλλα που θα μου πανε;!Απ'το σπιτι θελω να φυγω αλλα ξερω οτι εδω τριανταρηδες δεν τα καταφερνουν και πρεπει λιγο να ηρεμησω σχετικα με το συγκεκριμενο. Αλλα ποσοι ειμαστε σ'αυτη τη φαση? Σ'αυτο το μπερδεμα, που δεν ξερουμε τι μας γινεται, τι μπορουμε να κανουμε για να αλλαξουμε τα πραγματα;Κι εχω αποφασισει να περπαταω. Απλως να περπαταω. Το ενα ποδι μπροστα απο το αλλο, καθε μερα και κατι καλο, μια βολτα, μια επικοινωνια, υγιεινη διατροφη, μια νεα πρωτοβουλια για να γνωρισεις κοσμο. ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ.Τοσοι πολλοι που ζουμε ζωες βαρετες και φοβομαστε να τις αλλαξουμε για να μην ''διαταραχθουν οι ισορροπιες''. Οι ισορροπιες ποιανου στην τελικη; Δε μετανιωνω για οσα δεν εκανα τοσα χρονια, γιατι τα περασα αγαπωντας τον εαυτο μου και γνωριζοντας τον. Και μετα απο χρονια και χρονια εσωτερικης αναζητησης ηρθε μια στιγμη που ξαφνικα, σε λιγες μερες μονο, καταλαβα προς ποια κατευθυνση θελω να παω τη ζωη μου. Χωρις μεγαλα λογια και τυμπανοκρουσιες. Μονο προσπαθεια, στον ενα τομεα και στον αλλο και στον παραλλο.Δεν πειραζει που βλεπω τις φιλες μου σπανια. Μπορω να κανω κι αλλες, τοσο μικρη ειμαι γαμωτο! Δεν πειραζει που δεν εχω σχεση. Θα ερθει οταν ειναι. Δεν πειραζει που η ζυγαρια εχει κολλησει, γιατι εγω χτυπιεμαι κατω σαν το χταποδι και το χαιρομαι. Δεν πειραζει που ακομα δεν εχω αποφασισει τι σκατα θα κανω με το πανεπιστημιο, γιατι θα συνεχισω να προχωραω και να προσπαθω μεχρι να βρω μια λυση.ΟΚ. Δεν ξερω τι ηταν ολο αυτο :P Ηθελα να βγαλω μερικα πραγματα απο μεσα μου, που ξερω 100% τα σκεφτονται πολλοι αλλοι στην ηλικια μου και οχι. Κι ελπιζω να πηρε εστω κι ενας κουραγιο απάυτο το κειμενο, αν και σε μενα φαινεται χαλια και θα με αντιπαθουσα για τη μελουρα :P Αλλα ποιος νοιαζεται;:)
1
