ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου αρεσει ενας συναδελφος. Δουλευουμε στην ιδια εταιρεια κ εχει λιγο ανωτερη θεση απο μενα. ΚΑθε μερα ανυπομονω να παω στη δουλεια για να τον δω. Τον σκεφτομαι το μεγαλυτερο διαστημα της ημερας. Εχουμε καλη σχεση στη δουλεια, κατι παραπανω απο την τυπικη επαγγελματικη, εννοω οτι θα αστειευτουμε κ θα πουμε καμια βλακεια πανω στη δουλεια αλλα δεν ειναι οτι δεν κανει το ιδιο κ με αλλους. Δεν ξερω, τον εχω πιασει κ καποιες φορες να με κοιταει κ να ειναι λιγο γλυκουλης απεναντι μου, αλλα μπορει κ απλα ολα αυτα να ειναι ιδεα μου κ να βλεπω ο,τι θελω να δω.Τελοσπαντων το θεμα μου ειναι οτι με πνιγει το να τον βλεπω κ να μην μπορω να του δειξω αυτο που νιωθω. Με πνιγει το να πρεπει να το παιξω αδιαφορη καθε φορα που βρισκεται γυρω μου γιατι δεν μου ειναι καθολου ευκολο να δειξω αδιαφορη οταν καιγομαι μεσα μου! Θελω να του πω τι νιωθω ωστε τουλαχιστον μετα να μην χρειαζεται να κρυβομαι. Ξερω οτι μπορει να ειναι λαθος και να δημιουργησει προβληματα αλλα με πνιγει αυτο το φορτιο. Να πρεπει να κρυψεις κατι που νιωθεις κ ειναι τοσο εντονο. Δεν ξερω ρε παιδια, ειναι σαν ψυχικη ασθενεια κ αυτο το πραγμα. Ολη μερα το μυαλο σου ειναι εκει κ δεν μπορει να ξεκολλησει. Φαντασου να εχεις μια οποιαδηποτε αλλη ασθενεια κ να πρεπει να προσποιηθεις οτι εισαι καλα. Δεν ειναι δυσκολο? Δεν ειναι βασανιστικο? Ασε που εχω κ την περιεργεια να δω τι θα μου πει. Παντα οταν μου αρεσει καποιος εχω στο μυαλο μου οτι μπορει κατι που βλεπω να μην ειναι στην πραγματικοτητα ετσι οπως το βλεπω. Κ οτι μπορει απλα εγω να το βλεπω οπως με βολευει λογω της αναγκης μου να πεισω τον εαυτο μου οτι κ ο αλλος ενδιαφερεται. Αλλα απο την αλλη σκεφτομαι "και αν ολα αυτα που βλεπω δεν ειναι ιδεα μου, αλλα οντως ειναι ενδειξεις οτι ενδιαφερεται?". Γιατι να βασανιζομαι μενοντας στη σκεψη του πως θα ηταν να ειμαι μαζι του και να μην ρωτησω ωστε να δω αν υπαρχει τετοιο ενδεχομενο? Δεν με νοιαζει αν δεν θελει, μου ειναι πιο ευκολο νομιζω να διαχειριστω την απορριψη παρα αυτο το βασανιστικο "αν".Μην ακουσω αυτα τα "απαπα μην μπλεξεις με συναδελφο". Δεν ειμαι εγω ο καταλληλος ανθρωπος για να μου θεσετε τετοια ορια. Αν ο αλλος μ αρεσει, ειδικα σε τετοιο βαθμο, δεν μπορω να κατσω να βαλω τη λογικη και να πω "μπα οχι δεν μπλεκω με αυτον γιατι δουλευουμε μαζι". Και να σας πω την αληθεια, νομιζω οτι οσοι βαζετε τοσο ευκολα ορια σε αυτα που νιωθετε, μαλλον δεν εχετε νιωσει ποτε κατι πραγματικα εντονο. Σορυ κιολας ρε παιδια, αλλα πως γινεται δυο ματια που τα κοιτας κ σε αναστατωνουν να αποφασισεις ξαφνικα οτι δεν θα σε νοιαζουν. Κ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ? Δεεεεν γινονται αυτα τα πραγματα. Τελοσπαντων, ας φαω τα μουτρα μου, δεν με νοιαζει. Παντως εγω αν ημουν αντρας θα γουσταρα πολυ να ερθει μια γλυκια κοπελιτσα κ να μου πει με τοσο παθος οτι τρελαινεται για παρτη μου. Εσεις? (μονο το ναι δεχομαι ως απαντηση).