ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν δυο μηνες νομιζω οτι αγγιξα πραγματικα το ναδιρ του του πατου. Επαγγελματικα μηδεν,οικονομικα μηδεν, προσωπικα μηδεν, αισθηματικα μηδεν,ερωτικα μηδεν, αυτοεκτιμηση μηδεν και βοηθεια μηδεν.Κυριως ονειρα και ενας αυτοσκοπος μηδεν. Και σημερα δεν εγινε καμια αλλαγη και ισως ειναι και χειροτερα.Κι ομως αυτα ειναι απλα καθημερινα προβληματα.Ολος ο κοσμος τα αντιμετωπιζει συνηθως ομως οχι ολα μαζι.Και αλλες φορες ειχα τα ιδια προβληματα αλλα δε με σταματησαν ποτε.Ποτε δεν πιστευα οτι θα μπορουσαν να με ριξουν ολα αυτα τοσο γρηγορα. Τα λεφτα και η καριερα δε μου εδιναν ποτε αληθινη χαρα.Απετυχα ομως και σε ολα τα αλλα.Χωρις αλλες λεπτομεριες μπαινω στο συγκεκριμενο κομματι που ηθελα να πω. Τον τον αντιλαμβανεται καθε ανθρωπος διαφορετικα.Στην πραξη ολοι πιστευουμε οτι ο πατος εχει διαφορα επιπεδα και παντα υπαρχει το χειροτερο οποτε καθε ανθρωπος πιστευει οτι οταν αισθανεται ασχημα η δικη του θεση ειναι η χειροτερη. Εγω εζησα το απολυτο τελος του πατου που πιστευω αυτο ειναι το πραγματικο για ολους.Επεσα τοσο χαμηλα που ενιωσα οτι δε θελω να σηκωθω πια ουτε να νιωσω καλυτερα.Δεν εβρισκα λογο πλεον.Ηθελα να χαθω.Να μην υπαρχω,να πεθανω και οτι αν ολα γινοταν καλα αμεσως σαν παραμυθι εγω να προτιμω να χαθω ακομα και τον παραδεισο να μου προσφεραν αμεσως.Απλα να μην υπαρχω,να σβυστω απο το χρονο σαν να μην υπηρξα ποτε.Και το αισθημα οτι δεν αισθανομαι λυπη ουτε για μενα φυσικα αλλα κυριως γι αυτους που μ αγαπαν και απλα να θελω να μη υπαρχω οχι μονο στη ζωη νομιζω οτι αυτο ειναι το τελος του πατου.Η αισθηση του απολυτου κενου και η αντικατασταση του"θεε μου βοηθησε με να σωθω" με το "θεε μου βοηθησε με να χαθω,αντι για καποιον που φευγει και ηθελε να ζησει παρε εμενα,σβυσε με".Το να μην μπορεις ουτε να κλαψεις και να ζητας μονο αυτο,τη διαγραφη.Στη φαση αυτη ενα χαρτι ειχα μονο.Οτι αν εφευγα θα εφευγα με ενα + μπροστα.Παντα ειχα θετικη προθεση για ολους και για ολα. Μονο αυτο ειναι η περιουσια μου.Ενα απλο + που εχει καταναλωθει απο ανηθικους ανθρωπους.Εκανα το λαθος και τα εδωσα ολα και δεν κρατησα τιποτα για μενα.Καταναλωθηκαν ολα τα καλα και εμεινα με το κενο.Δε ζητησα κατι πισω αλλα δε γυρισε και κατι πισω απο μονο του οπως λενε.Δεν ξερω αν μπορω να το σταματησω αυτο.Συνοπτικα το να πεσεις και να μη θελεις να σηκωθεις,να θες να μην υπαρχεις ουτε καν σαν αναφορα. αυτο ειναι το χειροτερο και κρατησε αρκετα...και νομιζω και αλλος κοσμος το ιδιο.Μην μπερδευετε τον πατο με τον πονο.Αλλο ο πονος,το πενθος.Το ποσο χαμηλα μπορει να πεσει καποιος ειναι το θεμα.Ουτε κολαση ουτε παραδεισο θελω.Απλα να μη υπαρχω.Ισως εφτεξε και η αντιληψη που εχω οτι δεν εχω δικαιωμα στην ευτυχια η να ζηταω να πετυχω πραγματα ενω ο κοσμος πειναει και υποφερει και σκοτωνεται.Ενας ειδικος γνωστης μου ειπε καποτε σε αυτο οτι ενα παιδακι που πειναει αν φαει θα ειναι ευτυχισμενο.Αν χορτασει θα θελει και κατι αλλο,ενα παιχνιδι,γιατι αυτο θελει.Και εσυ πρεπει να κανεις αυτα που θελεις απο το επιπεδο που ξεκινησες...Και ενω ολα τα ειχα χαμενα συνεβει το εξης.Οδηγουσα και επρεπε να περασω ενα χωριο με μακρυ κεντρικο μονοδρομο.Εκοψα ταχυτητα οπως πρεπει και πηγαινα σιγα.Απο πισω μου ηρθε ενας και με κολλησε.Δε γινοταν να με προσπερασει οποτε με πιεζε κολλητα απο πισω για να τρεξω παραπανω. Νευριασα και με ανοιχτο παραθυρο οπως ημουν μιλησα μονος μου σαν να εκανα συζητηση με τον οδηγο πισω..:Δεν προκειται να τρεξω οσο και να με κολλας.Θα επρεπε να με ευχαριστεις που ειμαι μπροστα σου και ο θεος σε προστατευει που ειμαι μπροστα σου γιατι δε θα σ αφησω να τρεξεις.Γενικα στην οδηγηση ειμαι αυστυρος και με τον εαυτο μου και με ολους. Και τι γινεται παρακατω στο δρομο 30 δεπτερολεπτα μετα πεταχτηκε ενας νεαρος με μηχανη κατα λαθος μπροστα μου και σταματησα ισα που προλαβα.Απο αμηχανια σταματησε και αυτος ακριβως μπροστα μου και περιμενε εμενα να αντιδρασω σαστισμενος.Δεν ξερω αν ηταν στη θεση μου ο πισω οδηγος αν θα προλαβαινε.Ο νεαρος ντραπηκε προς τους φιλους του και εγω ταραχτηκα. και σκεφτηκα μηπως ειναι τοσο συμπτωση η κατι να θελει να μου πει καποιος πως πρεπει να συνεχισω για το σκοπο που εχω.να υπηρετω τους αλλους.