ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ούτε στον εαυτό μου δεν θέλω να το παραδεχτώ. Κρατιέμαι από θετικές σκέψεις, από τα καθημερινά- τον καφέ μου το πρωί, τη διαδρομή στο τραμ, μετράω τα βήματα μου από το πάρκο μέχρι τη σχολή. Είμαι μόνη μου. Είμαι εντελώς μόνη μου. Σε μια χώρα που δεν ξέρω τη γλώσσα και το μόνο που έχω είναι τις εργασίες, το στόχο. Το στόχο να τα καταφέρω, να είμαι παραπάνω από απλώς καλή. Είναι μέρες, που υποθέτω ότι πλησιάζω, άλλες μέρες καταρρακώνομαι. Δεν βγαίνω, δεν διασκεδάζω, μόνο διαβάζω, τρώω και κοιμάμαι. Αυτή είναι η ζωή μου. Απομακρύνομαι από τους φίλους μου γιατί λέω δεν έχω χρόνο, γιατί έχω εργασίες, deadlines. Οι φίλοι μου θυμώνουν. Κι ύστερα εγώ θυμώνω που δεν καταλαβαίνουν. Αλλά στην πραγματικότητα θυμώνω με εμένα. Με την οικογένεια μου, μιλάω δυο φορές την εβδομάδα για να μην αποσπώμαι. Για να καταφέρω, να τους αποδείξω ότι άξιζα την υποστήριξή τους. Αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που κάνω είναι να διώχνω όσους αγαπάω μακριά μου, να τους σπρώχνω έξω από τη ζωή μου, για τον στόχο. Αγαπάω αυτό που κάνω αλλά τελευταία δεν τον κάνω με αγάπη. Το κάνω με βία, με πείσμα, με μίσος που μου στερεί τη ζωή μου, τους ανθρώπους μου. Αλλά όχι αυτό το κάνω εγώ στη ζωή μου. Φοβάμαι. Δεν θέλω να λυγίσω, αλλά όσο δεν λυγίζω γίνομαι σκληρή και απόμακρη. Είμαι τόσο μόνη μου θεέ μου. Τόσο απέραντα μόνη μου..