ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

εχω εναν τυπο, τον ονειροπολο. Αυτον με τα υγρα μελαγχολικα ματια και το νου σε αεναη κινηση. Την ηρεμη δυναμη. Αυτον που ποτε δε θα τον δεις να φωναζει δυνατα, που δε θα τον δεις ποτε πρωτη μουρη, αλλα πισω να παρατηρει τα παντα σκεπτικος, προσεκτικος, αλλα και γεματος κατανοηση. Αυτος που διαλεγει τις λεξεις του για να μην πληγωσει, αν και δε μπορει να πληγωσει και να θελει, γιατι οι σκεψεις του ειναι ετσι κι αλλιως τοσο ευγενικες. Αυτος που δεν περπατα καμαρωτα, γιατι η συνειδητοτητα του δεν του το επιτρεπει να κορδωνεται πολυ, αφου γνωριζει οτι δεν ειναι τελειος, κι ομως ειναι το πιο τελειο πλασμα που θα συναντησεις ποτε. Ναι βεβαια, αυτο το πλασμα το εχω βρει. Αυτο το πλασμα το ειχα αγκαλια. Αυτο το πλασμα το εχασα. Αυτο που με στεναχωρει ειναι οτι οι πιθανοτητες δεν ειναι με το μερος μου να ξανασυναντησω τετοιο πλασμα, ουτε να ξανανιωσω ετσι για πλασμα, γιατι οπως καταλαβαινετε αυτα τα πλασματα δεν ειναι αυτου του κοσμου και ειναι εξαιρετικα σπανια. Ειναι σαν τα ευαισθητα κοραλλια που δεν αντεχουν αυτο τον κοσμο, ειναι το κοραλλακι μου.