8.9.2018 | 13:08
Νιωθω
Εξορισμενη σε εναν κοσμο χωρις εσενα πια. Εξορισμενη κι εγκλωβισμενη. Το ξερω δε θα γινω ποτε ξανα ευτυχισμενη. Ευτυχια θα σημαινε ληθη, ληθη θα σημαινε δεν υπηρξες ποτε στη ζωη μου. Αυτο δε γινεται, μεγαλωσαμε μαζι, με αγγιξες, με αλλαξες. Ακομα κι οταν δεν ησουν εκει, ησουν εκει. Το οτι υπηρχες εκει εξω μου δινε δυναμη. Τωρα απο που θα αντλω δυναμη...; δεν μετανιωνω που δεθηκα τοσο πολυ μαζι σου, που ενιωσα εναν ανθρωπο τοσο κοντα μου, τοσο δικο μου, κι ας σημαινει πως δε θα μπορεσω να ξεπερασω ποτε την απωλεια σου. Κι ας ξερω πως ηταν η δικη μου αναγκη να υπαρχεις, ξερω επισης οτι επελεξα ενα προσωπο αξιο για τη θεση που του εδωσα. Η μονη ισως φορα στη ζωη μου που καποιος φανηκε αξιος της εμπιστοσυνης που του δειξα και δεν την καταχραστηκε. Μεγαλη η ευθυνη και εσυ σταθηκες σε ολα σωστος, υπεροχος, αληθινος. Ο δικος μου θεος, πιο αληθινος απο ολους τους θεους, γιατι σε γνωρισα και μου απεδειξες οτι εισαι αληθινος. Με σαρκα και οστα. Μονο σε εναν τετοιο θεο θα μπορουσα να πιστεψω.