Γεια σου Αλέξανδρε με το ωραίο όνομα :)Λοιπόν δεν θέλει και πολλά να χτίσεις προσωπικότητα και αυτοπεποίθηση, έστω κι απ'το μηδέν (που ΝΟΜΙΖΕΙΣ οτι βρίσκεσαι).Το μεγαλύτερο πρόβλημα που βλέπω σε σένα είναι η αδιαφορία λόγω βόλεψης, παρόλο που έχεις αντίληψη.Η μαγική λέξη-λύση είναι: στόχοι. 'Οσο και άβουλος να νιώθει κανείς σίγουρα υπάρχει κάτι που του αρέσει. Αν προσπαθήσεις (μέσω ενός χόμπυ ίσως για αρχή) να έρθεις κοντά σε αυτό, θα δεις οτι θα συμβούν ωραία πράγματα.Πχ μπορεί να σου αρέσει κάποιο άθλημα, ποδήλατο, ποδόσφαιρο, τρέξιμο, οτιδήποτε. Βάλε μέσα σου ένα στόχο να έρθεις σε επαφή με αυτό. Θα δεις οτι θα αποκτήσει ενδιαφέρον, θα γνωρίσεις κι άλλα άτομα (που δεν γνωρίζουν το παρελθόν σου, οπότε μπορείς πιο εύκολα να δοκιμάσεις μαζί τους μια διαφορετική συμπεριφορά), όταν φτάνεις σε checkpoints που έχεις θέσει χτίζεις αυτοπεποίθηση και παίρνεις ώθηση για περισσότερα και ξαφνικά αρχίζεις να νιώθεις οτι κι εσύ είσαι ένας νορμάλ άνθρωπος που έχει κάτι να πει, αξίζει να το πει και θα το πει.Παράλληληλα θα σου έλεγα να ρίχνεις μια ματιά σε συγράμματα αυτοβελτίωσης, να μιλάς με κόσμο από το διαδίκτυο (έστω και σε φόρουμ για κάποιο από τα ενδιαφέροντά σου), να αλληλεπιδράς με ανθρώπους από την καθημερινότητά σου χωρίς να σε απασχολεί το τι σκέφτονται για σένα εκείνη την ώρα ή γενικά. Σ'αυτό βοηθάει το να έχεις στο νου οτι αφενός δεν είσαι το κέντρο του σύμπαντος και αφετέρου ο καθένας κατά κύριο λόγο κοιτάει (πώς να κάνει) τη δουλειά του. Γι'αυτό δεν χρειάζεται να συγκρίνεσαι με τα αδέρφια σου, ούτε με κανέναν. Κοίτα κι εσύ αυτό που θες να πετύχεις κι άσε τους άλλους να εφαρμόζουν αυτό που θεωρούν καλύτερο για τον εαυτό τους.Σίγουρα υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις, δεν σου συμβαίνει κάτι τραγικό. Ξεβολέψου απ'την αδράνεια όμως, δεν σου κάνει καλό.
13.1.2018 | 08:17
Νιώθω απρόσωπος και κενος
Καλησπέρα,Με λένε Αλέξανδρο και είμαι 21 χρονών.Γράφω εδώ για να εκθέσω αυτά που με προβληματίζουν, να ακούσω μια γνώμη και φυσικά επειδή δεν μπορώ να τα κρατάω μέσα μου, αν και στην τελική ξέρω οτι μόνο εγώ καλούμαι να αλλάξω τον εαυτό μου.Νιώθω άβουλος δίχως δικη μου προσωπικότητα, χαρακτήρα.Ποτέ δεν με απασχολούσε ο εαυτός μου και οι δυνατοτητές μου παρά μόνο όταν έκλεισα τα 19 και κυριώς μετά τα 20.Όσον αφορά τα προηγούμενα χρόνια, παιδική και εφηβική ηλικία θα τα χαρακτήριζα ήρεμα, δεν με θυμάμαι και πολύ να καταπιάνομαι με εμένα , στις παρεές πιο πολυ ακολουθούσα δίχως να χω στίγμα και θέση.Και όπως τα βλέπω τώρα έτεινα να κάνω παρέα με άτομα που μέσα μου θεωρούσα τον εαυτό μου ανώτερο τους και πιο έξυπνο κλπ.Στο σχολείο είχα έναν κολλήτο, πλεον εχουμε χαθεί και το βλέπω ξεκάθαρα ότι ένιωθα δυνατοτερός του.Ωστόσο ακόμα και τώρα δε νιώθω άνετα με τους άλλους,συγκεκριμένα νιώθω οτι οι υπόλοιποι με κρίνουν, με κάνουν παρέα επειδή με λυπούνται και αν μπορούσα να δω τον εαυτο μου μεσα απο τα ματια τους θα ελεγα οτι ειναι γλυκός, ηρεμος, χαζουλης αλλα τιποτα ιδιαιτερο και παραπανω.Ειδικά όταν με κοιτάνε στα μάτια και πιο σοβαρα αισθάνομαι σαν να είμαι σε δικη.Υπερτιμώ τους αλλους και παντα τους θεωρουσα και θεωρω ανωτερους μου, πιο αξιους να ζουν και αν ρωτησουν εμενα πως ειναι η ζωη μου θα ελεγα οτι δεν ειμαι αξιος να τη ζω.Τον τελευταιο 1,5 χρόνο εχω στραφεί πιο πολυ σε εμενα με καποια αποτελεσματα ωστοσο νιωθω ακομα οτι εχει μεινει πολυ σκουρια μεσα μου και οτι εχουν χαθει πολλα χαμενα σημαντικα χρονια που αναπτυσσεσαι που δεν μπορω να νικησω ωστε να χτισω τον εαυτο μου. Και το βασικοτερο φοβαμαι πως υποσυνειδητα η κατασταση αυτη με ικανοποιει και μου αρεσει να ειμαι ο μικρος και το θυμα, ο αβουλος και οτι αυτη ειναι η θεση μου.Λιγα βασικά στοιχεια για μένα:Με θεωρω αρκετα εμφανισιμο αλλα υστερω στη συμπεριφορα.Ειχα μονο μια σχεση απο τα 19 μεχρι και τα 20 και κατι μηνες.Εχω δυο αδελφια , εναν διδυμο και εναν μεγαλυτερο.Ο διδυμος απο μικρος ηταν ενα βημα πιο μπροστα απο εμενα γενικά και πολλες φορες νιωθω οτι είναι το προτυπό μου.Φυσικα συγκρινω τον εαυτο μου και τον βγαζω κατωτερο.Και ως επακολουθο οτι δεν ειμαι αξιος σε κατι για το οποιο θα μπορουσε καποιος να θαυμασει.Κατι τετοιο ισχυει και για τον μεγαλυτερο.ΟΙ γονεις μου οκ διχως πολλα θεματα μια χαρα ηρεμοι.Δεν ειχα ποτε τιποτα τραγικα οικογενειακα προβληματα.Ο,τι θελετε ρωτηστε, εγραψα ηδη αρκετα σας ευχαριστω για το χρονο σας ,
1
