ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω πιεσμένη, με τάσεις φυγης. Νιώθω οτι απογοητευω τους πάντες. Ειμαι σχεδον 27, ανεργη, αφραγκη και single.Ειμαι στην αχαρη ηλικια που ολοι περιμενουν να παντρευτεις και αρχιζουν να στο υπενθυμιζουν με καθε ευκαιρία.Το ξερω οτι ισως ειμαι υπερβολικη ή/και παραλογη αλλα με αγχωνει ολο αυτο. Ολοι εκαναν τις επιλογες τους και εγώ δεν μπορω να ζησω σύμφωνα με τις προσδοκιες των αλλων. Και να ηθελα να το κανω, δηλαδη, δεν θα εμφανιστεί ουτς ο καταλληλος αντρας, ούτε η σουπερ δουλειά ως δια μαγείας.Επισης αν τυχον πω οτι εχω το δικο μου timing και προς το παρόν οταν ακούω για παιδια κατι με πιάνει, πρεπει να τους φαίνομαι τελειως εξωγηινος.Ειμαι υπερ μιας υγιούς οικογένειας με συνειδητοποιημένους γονεις. Ειμαι σε φαση (δεν ξερω αν ζω παρατεταμενη εφηβεια) που νιώθω οτι δεν εχω ζησει επαρκως για μενα και οτι αν δεν εχω φουλαρει απο εμπειρίες, δεν εχω καμια ορεξη να ζησω για καποιον αλλον. Θελω αν κανω ποτε παιδι να ειναι η προτεραιοτητα μου και να μπορω να δουω εξ ολοκλήρου στο σωστο μεγαλωμα του, οχι να αισθάνομαι οτι η ζωη μου καταστραφηκε.Βλεπω φιλες μου που παντρευονται ή παντρεύτηκαν... Ναι μεν το εκαναν και μπορει να ειναι ευτυχισμένες αλλα δεν ειναι οτι η ζωη τους είναι wow ή δεν τους τρωει ενίοτε η βαρεμάρα και τα προβληματα. Σαν (insert my name here) δεν πιστευω οτι στη παρουσα φαση εστω η ζωη μου θα ολοκληρωνοταν με τη δημιουργια μιας οικογένειας. Αυτομαστιγωνομαι που εχασα πολυ χρονο τα τελευταια χρονια μετα τη σχολη, δεν εκανα τιποτα ουσιαστικο ειναι η αληθεια. Αλλα, ειλικρινα, αν ειχα λεφτα θα προτιμουσα χιλιες φορες να γυρίσω μερικες χωρες, να δουλευα στο τομεα μου ή καπου που να μη με ξεζουμιζει η μιζερια ψυχολογικά, να εβρισκα τον εαυτο μου και να αφηνα την ίδια τη ζωη να με οδηγήσει.Αλλα νιωθω οτι απογοητεύονται απο μενα και δεν το αντεχω. Με μεγαλωσαν, στερουνται εδω και 27 χρονια για να μου προσφερουν τα πάντα κι εγω πως τους ευχαριστώ;; Ουσα στο δωμάτιο μου τσατισμενη, πληγωμενη κ μπερδεμενη ακούγοντας μουσικη κ μην έχοντας διαθεση να μιλησω σε κανεναν.Εχω το απαισιο συναισθημα που θελω να ανοιξω τα φτερά μου αλλα δεν θελω να φυγω από τη φωλια. Τους αγαπαω τρελα τους δικους μου, μου αρεσει που μενω μαζι τους. Νιωθω οτι αν φυγω θα στενοχωρηθουν, εχει ειπωθει κιολας. Κι εγω θα στενοχωρηθω αλλα τι αλλο μπορω να κανω σε μια κλειστη κοινωνια χωρις γνωριμιες κ δουλειες;;Μακαρι να ημουν παλι 17.