ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χωρισα πριν μερικους μηνες απο μια σχεση οπου δεν περνουσα καλα... Επεστρεψα στο πατρικο μου και μενω με τη μαμα μου στα 32 μου χωρις δουλεια... Η συμβιωση μας ειναι πολυ κακη...εχουμε μονιμως καυγαδες...προσπαθω να μην ερχομαι σε συχνη επαφη μαζι της... μενοντας πολλες ωρες μονη μου και βλεποντας σειρες...ομως δεν με αφηνει ησυχη... θελει να επικοινωνουμε... χωρις λογο..δεν ειμαστε παραλληλοι συγκατοικοι σε ξενοδοχειο οπως λεει....και με εκνευριζει... Το θεμα ειναι οτι γινομαι εγωιστρια, σκληρη, ωμη, εριστικη, ειρωνικη και κακια μαζι της μεχρι να σταματησει να γκρινιαζει για το καθετι... δεν αντεχω αλλο... προσπαθω να μην απαντω πολλες φορες αλλα με βγαζει απο τα ρουχα μου... με εξαγριωνει... ειλικρινα δεν αντεχω να γινομαι τοσο κακια απεναντι της αλλα δεν μπορω ολη την ωρα να ασχολειται μαζι μου....θελω την ησυχια μου... Στο μερος που ζω δεν εχω παρεες, δεν υπαρχουν πραγματα να κανω... οποτε κλεινομαι στο δωματιο μου και δεν ενοχλω κανεναν...και ομως δεν ειναι αρκετο αυτο... θα βγω εξω...που πηγες; με ποιον; θα κανω μια δουλεια...γιατι το εκανες ετσι; ηρθα στο δωματιο σου...γιατι δε μιλας; ξενη ειμαι; θες να ειμαι μουγγη; να ειμαι σα χαζη; να κοιταω το κενο; ειλικρινα δεν αντεχω ετσι...... νιωθω καταδικασμενη..... το εχει ζησει καποιος αυτο; το ζει; πως το αντιμετωπισε;