ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

πριν απο λιγο καιρο ολα ηταν μια χαρα στη ζωη μου, ειχα (υποτιθεται εχω ακομα) φιλους, βγαιναμε περναγαμε καλα και ξαφνικα αυτη τη βδομαδα ειμαι σαν αορατη. Εχω 2 παρεες η μια ειναι απ το σχολειο(εχουμε κρατησει επαφη) και η αλλη ειναι απ τη σχολη. Προχθες βλεπω μια τσεκ ιν στο facebook με την παρεα απ τη σχολη, ειχαν βγει και εμενα δε μου ειπαν τιποτα. Και σημερα βλεπω φωτογραφια που ειχαν τραβηξει με τα παιδια απ το σχολειο. Και παλι δε μου ειπαν τιποτα.. δε ξερω τι φταιει.. δεν εχω κανει κατι κακο δεν εχω πειραξει κανεναν ουτε εχει δημιουργηθει παρεξηγηση σε καμια απ τις 2 παρεες. Απο εκει που η ζωη μου ειναι φυσιολογικη ξαφνικα νιωθω πιο μονη απο ποτε(καθως δεν εχω αγορι) και πιο αορατη απο ποτε.. Στο σπιτι ολοι ασχολουνται με τον αδερφο μου επειδη ειναι 4 χρονια μεγαλυτερος και εμενα με εχουν στο χεσιμο. Και αυτο δε γινεται μονο τωρα γινοταν παντα. Παντα θα μου πουν π.χ. α εσενα ξεχασαμε να σε ενημερωσουμε ή ξεχασαμε να στο πουμε το ειπαμε στον αδερφο σου δε στο είπε; ή αντε ακομα να ετοιμαστεις; φευγουμε! και εμενα δε με εχει ενημερωσει κανεις για το που παμε και γιατι... δε ξερω τι συμβαινει, δε μαρεσει η ζωη μου θελω να φυγω, να φυγω τωρα, να παρατησω σχολη, να παρατησω υπολογιστες, να παρατησω τα παντα. Δε θελω τιποτα. Και να πεθανω κανεις δε θα νοιαστει.. δε ξερω τι εχω κανει και μου αξιζει τετοια συμπεριφορα.. θελω να εξαφανιστω. Τωρα.