ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τις τελευταίες 2 εβδομάδες κλαίω ασταμάτητα. Εγώ, το τέρας ψυχρής λογικής.Για αυτήν την κατάσταση φταίω αποκλειστικά εγώ αλλά τι να κάνω αφού δεν ήξερα. Ίσως να ήταν λάθος μου που αφέθηκα εξ' αρχής. Ίσως έπρεπε να σε αγνοήσω και να συνεχίσω τη μοναχική μου πορεία. Θα ήταν επώδυνο αλλά διαχειρίσιμο. Μου είπε ότι άργησα... Όντως άργησα αλλά ήταν όλα πρωτόγνωρα για εμένα. Δεν σου έκρυψα ποτέ τίποτα.Πώς είναι δυνατόν να εξαφανίζονται έτσι τα συναισθήματα; Πώς είναι δυνατόν να μου λες ότι θα σε έχω ξεχάσει μέχρι το καλοκαίρι; Νιώθω ένα κενό μέσα μου. Με θλίβει που ύστερα από τόσο καιρό καταλήξαμε δυο ξένοι.Φοβάμαι ότι αν σε "πιέσω" και άλλο θα ξεκόψουμε εντελώς. Νιώθω ότι σε βαραίνω αλλά εσύ μου είπες ότι τα συναισθήματα δεν ελέγχονται.Και όλα αυτά που λέγαμε ότι θα κάνουμε παρέα; Εγώ μαζί σου ήθελα να εξερευνήσω τη ζωή και να μάθω ό,τι μπορεί να μαθευτεί στον κόσμο. Τώρα τι; Κάθε φορά που έχω ειδοποιήση στο κινητό χαμογελάω με τη σκέψη ότι είσαι εσύ, ακόμα και αν είναι τα γνώστα πλέον ψυχρά, μονολεκτικά μήνυματά σου...Μερικά βράδια όταν καταφέρνω και κοιμάμαι, σκέφτομαι ότι δεν με νοιάζει αν θα ξυπνήσω το επόμενο πρωί. Μετά σκέφτομαι ότι ίσως ξυπνήσουν πάλι τα συναισθήματά σου όπως ξύπνησαν εμένα έστω και αργοπορημένα.Περίεργα τα συναισθήματα... Ποτέ δεν ήμουν καλός με αυτά...