ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πανελλήνιες. Μια λέξη, πολλά συναισθήματα για πολλούς που βρίσκονται στην ίδια θέση με εμένα φέτος.Όλοι μας λένε πως όλα θα περάσουν και πως οι πανελλήνιες μπροστά στα επόμενα μεγαλύτερα ζητήματα της ζωής μας δεν είναι τίποτα. Πως τώρα απλώς κουραζόμαστε και πως όταν θα μείνουμε μόνοι μας, χωρίς την προστασία των δικών μας κτλ τότε θα δούμε τι εστί πραγματική δυσκολία.Παρόλα αυτά όμως, πιστεύω πως δεν πρέπει να τα εξισώνουμε όλα. Οι πανελλήνιες ειναι κάτι που πραγματικά εξουθενώνει όλους τους μαθητές της τρίτης λυκείου. Λοιπόν, εγω μαζί με τις πανελλήνιες έχω και όλα τα υπόλοιπα. Μένω μόνη μου..και δεν εννοώ "Μονη μου" μαζί με κάποιον συγγενή. Εννοώ μόνη μου. Ολομόναχη. Έφυγα 1 Σεπτέμβρη από το νησί που έμενα και ήρθα Αθήνα. Χρειαζόμουν οπωσδήποτε φροντιστήριο κάτι το οποίο δεν υπάρχει στο νησί μου και θεώρησα επείγον να φύγω. 3 Σεπτεμβρίου εγγράφηκα στο φροντιστήριο μου. 11 Ξεκίνησαν τα μαθήματα του σχολείου. Στις αρχές έμενα με μια συγγενή μου..δεν άντεξα ομως για πολύ. Ήταν σαν να προσπαθώ να συγκατοικήσω με άγνωστο συμφοιτητή μου. Επίσης ΦΑΣΑΡΙΑ. Πολύ φασαρία. Έφευγα και πήγαινα στα everest, στο φροντιστηριο οπουδήποτε για να έχω παραπάνω ησυχία.1 Δεκεμβρίου έφυγα απο το φροντιστήριο μου και πήγα σε άλλο. Η κατάσταση εκει πέρα ήταν παράλογη. Δεν τους ένοιαζε αν εισαι καλά, παρά μόνο αν θα τα καταφέρεις στο τέλος για να φανεί το φροντιστήριο τους.Στο άλλο που πήγα είμαι αρκετά πιο ευχαριστημένη..ειναι ανθρώπινο..και είμαι δεμένη με όλους τους καθηγητές μου. Με το καλωσόρισμα του καινούριου χρόνου μετακόμισα και απο την συγγενή μου, και από τότε μένω μόνη μου. Οι γονείς μου έρχονται συχνά για να με δουν επειδη τους λείπω..να με βοηθήσουν, να με φροντίσουν..Βέβαια πλέον έχω συνηθίσει και η πολυκοσμία στο σπίτι αυτη την περίοδο με κουράζει. Ταυτόχρονα όμως, ο συνδυασμός: Καθαρισμός σπιτιού-Μαγειρική-Συνέπεια-Πανελλήνιες με κουράζει εξίσου.Νιώθω λες και ειμαι 30 χρονών. Δεν βγαίνω, δεν διασκεδάζω..δεν δεν δεν δεν..Τον Σεπτέμβρη χώρισα και με το αγόρι μου (ο οποιος μενει αθηνα - η ειρωνία-) μετα απο λιγους μήνες έκανα κατι με εναν συμμαθητή μου και ένιωθα καλα γιατι ένιωθα οτι με καταλαβαίνει λογω πανελληνίων μιας και οι δυο εχουμε υψηλους στόχους. Το τελευταίο 2 μηνο όμως έχω αρχίσει να κουράζομαι και από εκείνον. Ώρες ωρες με πιάνω να σκέφτομαι τον πρώην μου και μετά πάλι να νιώθω αγανακτισμένη. Σε ένα μηνα γίνομαι 18 και νιώθω σαν να ειμαι 30. Δεν θα έπρεπε υποτίθεται σε αυτή την ηλικία να περνάμε καλά και να διασκεδάζουμε τη ζωή μας; Γιατί όμως στις 5 απο τις 7 ημέρες της εβδομάδας είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα; Γιατί ειμαι συνέχεια αγχωμένη;; Γιατί πρέπει να ειμαι συνέχεια κουρασμενη..; Δεν φανταζόμουν έτσι την τελευταία μου χρονιά..Όλα γύρω μου με πιέζουν. Σκέφτομαι συνέχεια το προσφυγικό, τις τρομοκρατικές επιθέσεις..την ανθρωπιστική και οικονομική κρίση..ΌΛΑ. Ένα προς ένα..Το μυαλό μου δεν σταματάει ποτέ..Και προσπαθώ αλήθεια προσπαθώ να ειμαι χαρούμενη, να κάνω πράγματα που με χαροποιούν. Π.χ τραγουδάω στις εκδηλώσεις του σχολείου μου που μου αρέσει πάρα πολύ.. Πήρα μέρος ως εθελόντρια σε ένα ειδικό σχολείο με παιδιά με ειδικές ανάγκες, ώστε κρατάω το καροτσάκι ενός παιδιού στην παρέλαση για να μπορέσει να κάνει κι εκείνο. Κάνω πράγματα που με ικανοποιούν, αλλά είναι εφήμερα..Δεν ξέρω γιατι είμαι τόσο κουρασμένη...