ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξυπνησα αργα το απογευμα, εχασα τη σχολη, δεν εκανα τιποτα. Πηγα σε κατι σεμιναρια αυτογνωσιας, 3 ατομα ειμαστε ολα κι ολα. Ημουν αφηρημενος. Δεν προσεχα το μαθημα. Ωραια ηταν οσα ελεγε. Χρησιμα. Αλλα εγω ενιωθα μονος, μπερδεμενος, χαμενος στις σκεψεις μου. Αυτη η μοναξια δεν παλευεται. Δε με αγγιζουν τα λογια κανενος. Θα καθεστε τωρα εσεις και θα μου λετε "χαλαρωσε" "σκεψου πιο αισιοδοξα", "μη στεναχωριεσαι", θα μου δινετε συμβουλες. Αυτο συμβαινει παντα. Και εσεις και ολοι αυτο κανετε και σας ευχαριστω αλλα δε μου κανει τιποτα. Αυτη τη στιγμη που γραφω νιωθω τοσο ασχημα που τιποτα δε με αγγιζει απο τα λογια. Εχω χορτασει απο αυτα. Ειναι σαν ο αλλος να νιωθω σωματικο πονο και να υποφερει και να του λεει ο αλλος "μην πονας" ή "θα σου περασει". Ε αφου ποναω. Αυτο που χρειαζομαι ειναι κατι να σταματησω να ποναω και σιγουρα δεν ειναι τα λογια αυτο. Ειναι αυτες οι στιγμες που δε μπορεις να τις περιγραψεις. Αυτη η μοναξια, ο θυμος, η απελπισια, η σκεψη δεν παλευονται με τιποτα. Αισθανεσαι οτι εισαι ο μονος που αισθανεται ετσι, οτι κανεις δε μπορει να σε καταλαβει. Θες απλα να βαλεις τα κλαματα, να πιεις ενα ολοκληρο μπουκαλι ποτο, να γινεις λιωμα, να τα σπασεις ολα, να πεσεις στο κρεβατι μεχρι να σε παρει ο υπνος για να μη σκεφτεσαι αλλο, ή και να αυτοκτονησεις. Δε θελει και πολυ. Αν μετα ερθει ο αλλος και σου πει οτι εχει σχεση, οτι εχει καταφερει αυτο και αυτο, οταν τον δεις να εχει προχωρησει τη ζωη του, δε θελει και πολυ. Οταν σκεφτεσαι το ενα αρνητικο μετα το αλλο δε θελει και πολυ. Οταν νιωθεις οτι η ζωη σου ειναι καταδικασμενη εξαιτιας λαθων του παρελθοντος δε θελει και πολυ. Η επιτυχια ομως δεν εχει να κανει. Αλλιως δε θα αυτοκτονουσε ο Ααρων Σουαρτς στα 26 του, ο γκουρου του ιντερνετ. Τι να την κανεις την επαγγελματικη επιτυχια αν τα προσωπικα σου πανε χαλια; Και δε λεω να πας να αυτοκτονησεις αμα χωρισεις. Αλλα οταν τα πραγματα εδω και μηνες, και χρονια, σου πανε χαλια σε ολα τα επιπεδα της ζωης σου, πως να την παλεψεις; Σας ορκιζομαι οτι δεν υπερβαλλω. Μερικες φορες τα αντιμετωπιζω χαλαρα, αλλες με χιουμορ, αλλα τελευταια εχουν πεσει τοσα πολλα μαζι, τοσα μα τοσα πολλα, που δεν ξερω πια πως να αντιδρασω. Ειμαι σιγουρος πως αλλος στη θεση μου θα αυτοκτονουσε. Ειμαι απολυτα σιγουρος. Δεν εχω ξανανιωσει τοση μοναξια ποτε στη ζωη μου και ειναι ανυποφορη. Παλιοτερα μεχρι και γραμμα στους γειτονες σκεφτηκα να στειλω να γινω μελος της παρεας τους. Τους εβλεπα ολους μαζι και ηταν στην ηλικια μου και ζηλευα και ελεγα γιατι να μην ειμαι και γω εκει; Γιατι αυτοι να ειναι μαζι και εγω μονος; Ολο αυτο τον καιρο την εβγαζα στα σαιτ γνωριμιων και μιλησα με εκατονταδες ατομα χωρις να οδηγησει πουθενα ολο αυτο. Το απολυτο τιποτα. Κενες γνωριμιες, χωρις ενδιαφερον, ανειλικρινεις, επιφανειακες, αδιαφορες. Ατομα που μετα απο ενα καφε ή ενα τσατ εξαφανιζονταν και συνεχιζαν τη ζωη τους. Ολοι εχουν σχεση, δουλεια, εχουν κανει πραγματα και εγω εχω μεινει πισω και δε μπορω να το αποδεχτω. Και δεν υπαρχει ουτε ενας, ουτε ενας ή μια που να ειναι στην ιδια θεση με μενα και να μου πει "περναω και εγω τα ιδια" και οχι να μου λεει καποιος που ειναι εξω απο το χορο "χαλαρωσε" "σκεψου αισιοδοξα" "κανε αυτο και αυτο" ή να μου λεει ποσο ωραια τα εχει καταφερει αυτος στη ζωη του ή να μου πει να τρεξω παλι σε ψυχολογο. Τους βαρεθηκα και αυτους τους ψυχολογους. Δε θελω παλι φτου απο την αρχη. Ηθελα καλη παρεα μοναχα. Ηθελα να ερωτευτω. Ηθελα να ζησω καποιες καταστασεις. Ηθελα να νιωσω οτι ανηκω καπου. Ηθελα να νιωσω αυτοπεποιθηση. Ηθελα να μην το περασω μονος μου ολο αυτο. Αυτο ειχα αναγκη. Οχι να λεω αυτα που ηδη ξερω και και να ακουω αυτα που ηδη ξερω αυτα που πρεπει να κανω και να δινω ετσι τα λεφτα μου. Ξερετε πως ειναι να σκεφτεσαι οτι αν ειχες κανει μια αλλη επιλογη στη ζωη σου, δε θα συνεβαιναν ολα αυτα τα ασχημα;; Ειναι ανυποφορο. Ξερετε πως ειναι να εισαι σε αυτη την ασχημη κατασταση και να τους βλεπεις ολους χαρουμενους, τακτοποιημενους, να καλοπερνανε, να εχουν σχεση, δουλεια. Ξερετε ποσο αφανταστα μονος νιωθεις οταν περιβαλλεσαι απο τετοια ατομα; Ξερετε οτι οταν νιωθεις ετσι δε μπορεις να κανεις τιποτα, δεν εχεις ορεξη για τιποτα, ψαχνεις φταιχτες, κατηγορεις τον εαυτο σου. Εδω και μηνες το περναω μονος μου ολο αυτο. Εχω σιχαθει να κλαιγομαι αλλα αυτη η κατασταση δε μου δινει αλλη επιλογη. Πως θα προχωρησω μπροστα; Μισω τον Θεο. Ορκιζομαι οτι τον μισω, γιατι επετρεψε να ερθουν ετσι τα πραγματα, που δε με προσταταψε, που καταντησα ετσι. Τον μισω. Σκεφτομαι πολυ σοβαρα να γινω αθεος αλλα απο την αλλη με φοβιζει και αυτο. Μου ερχεται να πεταξω τον υπολογιστη στα σκουπιδια, μαζι με ολες τις αχρηστες ιντερνετικες επαφες, το μπλογκ που μου εφαγε τοσο χρονο απο τη ζωη μου αδικα, τα σαιτ γνωριμιων, τα φορουμ ψυχολογιας. Μου ερχεται να μην ξαναγνωρισω κανεναν ουτε απο το ιντερνετ ουτε απο κοντα, γιατι οι ανθρωποι ειναι κυριως για να σε πληγωνουν και να σε απογοητευτουν. Μου ερχεται να μην ξαναβγω απο το σπιτι. Να καθομαι ολη μερα μεσα, να προσπαθω να μην σκεφτομαι τιποτα απολυτως, να ειμαι στο κρεβατι χαλαρος, χωρις να εχω κανεναν να με πιεζει, να τους γραψω ολους εκει που ξερουν, να μην ανοιξω ουτε την τηλεοραση που ειναι γεματο σκουπιδια, να κανω μερικα πραγματα χαλαρωτικα, οπως να ακουω μουσικη, να διαβασω κατι χωρις αγχος και πιεση. Αλλα ξερω οτι αυτο ειναι αδυνατον. Πρεπει να ξαναβγω εξω, στη μαχη, στον πολεμο. Αν ειχα πυρετο ομως, θα μου λεγανε κατσε σπιτι μεχρι να γινεις καλα. Τωρα που εχω καταθλιψη, δεν τους νοιαζει. Νομιζουν πως ειναι κατι που το δημιουργω εγω, πως ειναι στο μυαλο μου. Δεν την παιρνουν στα σοβαρα. Πρεπει να λεω σε ολους οτι ειμαι καλα. Πρεπει να συνεχισω να αντεχω αυτη τη μοναξια...Απαισια καταθλιψη, σε μισω. Και που ορεξη για σχεση, δουλεια, διαβασμα. Που ορεξη να ασχοληθω με τα προβληματα των αλλων...Που ορεξη να παω γυμναστηριο. Που ορεξη να κανω το οτιδηποτε. Τα καταφερα παλι και εκανα ενα μακρυναρι, ενα ψυχοπλακωτικο μιζερο κλαψομουνικο σεντονι. Τελεια.Do you think aboutEverything you've been throughYou never thought you'd be so depressedAre you wonderingIs it life or deathDo you think that there's no one like youWe areWe areWe areWe are the onesWe get knocked downWe get back up and stand above the crowdWe are oneWe are the onesWe get knocked downWe get back up and stand above the crowdWe are oneThe life I think aboutIs so much better than thisI never thought I'd be stuck in this messI'm sick of wonderingIs it life or deathI need to figure out who's behind meWe areWe areWe areWe are the onesWe get knocked downWe get back up and stand above the crowdWe are oneWe are the onesWe get knocked downWe get back up and stand above the crowdWe are oneThe life I think aboutIs so much better than thisI never thought I'd be stuck in this messI'm sick of wonderingIs it life or death?Οποιος περναει την ιδια φαση και θελει να επικοινωνησει μαζι μου ας μου στειλει e-mail :[email protected]