ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ότι δεν έχω τίποτα ωραίο πάνω μου, ούτε στην εμφάνισή μου ούτε στο χαρακτήρα μου κι ότι κανείς δεν μπορεί να με αγαπήσει πραγματικά και να με θελήσει για κοπέλα του και αργότερα για οικογένεια. Φοβάμαι ότι δε θα μπορέσω να κάνω παιδιά, ότι θα χαλάσει τελείως το σώμα μου, θα γεμίσω ανασφάλειες, θα πάθω επιλόχεια κατάθλιψη, ο άντρας μου δε θα με θέλει πια και θα μένει μαζί μου από οίκτο ή θα με χωρίσει και θα γίνω κακή μητέρα, γιατί έχω ανάγκη από φροντίδα και δεν ξέρω πως μπορεί ένα πλασματάκι να στηριχτεί ολοκληρωτικά πάνω μου. Θέλω να ζήσω και συνεχώς αναβάλω τη ζωή μου για αύριο, θέλω να αλλάξω χαρακτήρα, δε μου αρέσει πια να είμαι τόσο αντικοινωνική αλλά δεν μπορώ να ταιριάξω με τους ανθρώπους, ενώ θέλω να κάνω καινούριες φιλίες, μου φαίνεται πολύ δύσκολη η διαδικασία να γνωρίσω κάποιον από την αρχή και να με γνωρίσει και αυτός. Για άτομα που δεν εκτιμώ το θεωρώ χάσιμο χρόνου να μπω στη διαδικασία να τα γνωρίσω κι αυτό ξέρω πως είναι λάθος, γιατί από όλους κάτι παίρνεις. Τα άτομα που εκτιμώ θεωρώ ότι θα με έβρισκαν ελλιπή και βαρετή για συζήτηση και ανταλλαγή ιδεών. Θέλω δικά μου άτομα γύρω μου, που να νοιάζονται για μένα, που να με αγαπάνε. Δεν ξέρω γιατί έχω τόσο μεγάλη ανάγκη από αγάπη ίσως από τότε που έπαψα να στέκομαι στα πόδια μου και έγινα τόσο ανασφαλής, πάντα ήμουν βασικά... Ποτέ δεν πίστευα στον εαυτό μου, πίστευα πως όλοι κάνουν λάθος για μένα, ότι δεν έχω δυνατότητες στο σχολείο, ακόμη και όταν έγραφα καλά δεν έπαιρνα ικανοποίηση, πίστευα πως ήταν θέμα τύχης, πως έπρεπε να τα καταφέρνω με λιγότερο διάβασμα, πως το επόμενο εξάμηνο δε θα τα καταφέρω και ήταν όλη η ζωή μου ένα συνεχόμενο άγχος. Όταν έδινα πανελλήνιες φοβόμουν ότι δε θα πιάσω καν τη βάση. Τώρα τα πράγματα όμως είναι αλλιώς. Τώρα δεν έχω πραγματικά τις δυνατότητες ή την επιμέλεια και την υπευθυνότητα που είχα κάποτε ή έστω το μεράκι και το τσαγανό. Τόσα πολλά θέματα, μια συνεδρία στον ψυχαναλυτή... Δεν έχω από τίποτα να πιαστώ. Από κανέναν τομέα της ζωής μου. Δεν έχω εκπληρώσει κανένα από τα όνειρά μου. Να πάρω πτυχίο, να κάνω ταξίδια, να κάνω οικογένεια. Δε θέλω να καταλήξω να με ζει ο άντρας μου, γιατί σιγά σιγά με τον καιρό θα αρχίσει να με βλέπει σα βάρος και θα χάσει το σεβασμό του για μένα. Θα με θεωρεί τεμπέλα και ότι τον εκμεταλλεύομαι και πολύ πιθανόν να στραφεί σε πιο δυναμικές γυναίκες. Εγώ όμως δεν είμαι έτοιμη να βγω στην αγορά εργασίας, είμαι πολύ ντροπαλή και ανασφαλής και περνάω διάφορα προβλήματα υγείας που με κάνουν να μην μπορώ να εργαστώ ή ίσως και να είμαι τεμπέλα. Όμως αν δεν στέκεσαι στα πόδια σου, μπορεί να εγκλωβιστείς σε έναν κακό γάμο με τον άλλον να σε μειώνει και να σε κακομεταχειρίζεται και να μην έχεις το θάρρος να φύγεις. Εξάλλου τα παιδιά μου θα ήθελα να είναι περήφανα για τη μητέρα τους, όπως θα ήθελα κι εγώ η δική μου μητέρα να είχε βγάλει πανεπιστήμιο, παρόλο που τη θαυμάζω σε πολλά. Δεν πιστεύω να τα διάβασε όλα αυτά κανείς, αλλά ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου...