ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι μόνη, πολύ μόνη. Έτσι τα έφερε η ζωή. Είμαι λίγο πριν τα 36 και πιάνω τον εαυτό μου πολύ συχνά να κλαίει και να έχει ανασφάλειες. Φοβάμαι, φοβάμαι για το αβέβαιο μέλλον μου. Προβλήματα πολλά και οικογενειακά και προσωπικά αδιέξοδα. Σε ποιον να μιλήσω; Φίλους δεν έχω, δεν έχω σύντροφο να δώσω και να πάρω αγάπη, να νιώσω ένα στήριγμα. Η ζωή κυλά και γω απλά υπάρχω. Πονάω επίσης για έναν ανεκπλήρωτο πλατωνικό έρωτα που δεν πραγματοποιήθηκε. Είχα μια ελπίδα και αυτή αργοσβήνει.Καιρό άνεργη, όλο αγγελίες ψάχνω, ρωτάω, περιμένω και τίποτα. Κουράζομαι και μέσα στο σπίτι. Ερημιά εδώ που είμαι. Το μέρος είναι τουριστικό μόνο το καλοκαίρι και ζωντανεύει. Περπατώ τους ίδιους δρόμους, τα ίδια στενά, όλα έρημα κενά. Να είσαι μόνη και αυτή η κατάσταση να σε θλίβει περισσότερο. Δεν ξέρω γενικά για τη ζωή μου, όλα αβέβαια. Ο ένας μου γονιός νεκρός και ο άλλος με δύσκολη βαριά ψυχολογία. Πώς να τον αφήσω και να πάω που ; Και να ανοίξω τη καρδιά μου, δεν μπορεί να με βοηθήσει. Με ακούει, συμβουλεύει και κλαίει για μένα και γενικά για τα θέματά μας. Ζω κάτι παράξενο στη ψυχή μου, μία ερημιά. Τι θα απογίνω; Συνέχεια αναρωτιέμαι. Θέλω να βρω δουλειά για να κάνω ψυχοθεραπεία. Θέλω να μιλήσω κάπου και να πω πολλά πράματα που δεν μπορώ να αναφέρω εδώ. Πριν λίγο έστειλα και άλλο βιογραφικό. Δεν είναι πλούσιο, αλλά έστειλα και προσπαθώ. Περνάει δύσκολα η καθημερινότητα. Μαλακώνω τη θλίψη μου με λίγη μουσική και καμιά ταινία, κάποια ασχολία ως χόμπι που θα σκαρφιστώ αλλά η θλίψη παραμένει.