ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι φιλοι ειναι ο,τι πιο σημαντικο για μενα. Αυτο ισως να μην ισχυει για τους αλλους τοσο πολυ αλλα το παραβλεπω. Ειμαι εκει γι' αυτους, σε οτιδηποτε με χρειαστουν, για να τους ακουσω και να τους βοηθησω. Δειχνουν καπως οτι το εκτιμουν αυτο... Ελα ομως που ερχεται η στιγμη που θελω κι εγω να μοιραστω τον πονο μου βρε αδελφε! Και τι γινεται λοιπον; Θα μου πουν οτι δε μπορουν, οπως παντα, ειδικα τον τελευταιο καιρο και πως θα τα πουμε σε λιγο. Κατι που δε γινεται ποτε γιατι εχουν αλλα να κανουν. Βλεπεις, ειμαστε ακομα στο καλοκαιρακι, την εποχη των ερωτων και δε μας νοιαζει τιποτα αλλο παρα ο/συντροφος μας. Α! και το facebook. Μην ξεχνιομαστε! Και τους υπολοιπους τους γραφουμε... Κι αυτο ειναι κατι που δεν το αντεχω με τιποτα ενω το εχω ξεκαθαρισει πολλακις. Το σκηνικο επαναλαμβανεται αλλα δε δειχνουν να τους νοιαζει και πολυ το πώς νιωθω. Τι να κανω; Να τα παρατησω ολα; Και στην τελικη, ειναι τοσο ευκολο να διαλυσεις σχεσεις που κρατουν πανω απο μια δεκαετια, ειδικα τωρα που οι ανθρωποι εχουν γινει ψυχροι, αποτομοι και εγωιστες στο επακρο; Μπορει να γραφουμε πια τα παντα, να ειμαστε πισω απο μια οθονη παρεα με το laptop, να μην εκφραζομαστε οπως παλια αλλα δεν παυουμε να εχουμε συναισθηματα και να νιωθουμε επιτακτικη την αναγκη να μοιραζομαστε τα κομματια του εαυτου μας με τους ανθρωπους μας, οσα like και tags μας κανουν οι αλλοι, οι ''φιλοι''...