Για την "διαφώτιση" (καλά μην παίξω και γκουρού! μια άποψη θα πω με διάθεση βοήθειας). Εσείς η νέα γενιά (20-30) έχετε για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ στην ιστορία κάτι που δεν είχε καμμία άλλη πριν από σας. Τις νέες τεχνολογίες που έχουν ενώσει όλη την υφήλιο. Μπορείς με ένα λαπτοπ και μια σύνδεση και μπόλικη ΦΑΝΤΑΣΙΑ να κάνεις παπάδες. Και όμως δεν το κάνει ΚΑΝΕΝΑΣ από όσους ξέρω όσο κι αν τους τσιγκλάω. Τρώτε τόσες ώρες στο FB τόσοι πολλοί να φλερτάρτε και να σχολιάζετε και να παίζετε παιχνίδια και δεν το χρησιμοποιείτε για ΔΟΥΛΕΙΑ. Το ίδιο και με τα υπόλοιπα socia media και με τα blogs κλπ. Αντίθετα στο εξωτερικό τα περισσότερα άτομα ξεκινούν κάποια τέτοια δραστηριότητα με σκοπό ακριβώς να το κάνουν μπίζνα. Εδώ η άλλη έγραφε fan lit και την πολιορκήσαν οι εκδοτικοί οίκοι και έγινε εκατομμυριούχος εν μια νυχτί. Μας λείπει εμάς το δαιμόνιο? Δεν νομίζω. Αυτό που μας λείπει είναι τα κότσια να πας να κάνεις έναρξη στην εφορία και να βάλει κανείς τον πωπό του κάτω και να εργαστεί. Πραγματικά να σκεφτεί πώς μπορεί να εκμεταλλευτεί αυτά που έχει στα χέρια του. Να μαζέψει ελληνικά κοχύλια και να τα φτιάξει πακετάκια και να τα πουλάει στο ebay με καλλιτεχνικό φρου φρου (φροντίζοντας φυσικά να πάρει άδεια υγιεονομικού δεν ξέρω γω τι χρειάζεται -μια ιδέα πετάω στον αέρα). Να γράψει το Μεγάλο Ελληνικό Μυθιστόρημα. Και να το πουλάει στο amazon για τα kindle. (πάλι μια ιδέα πετάω). Να φτιάξει ένα app για κινητά (πχ. να υπολογίζει τον χρόνο άφιξης σε δουλειά ή ραντεβού ανάλογα με τις...απεργίες ή τα συλλαλητήρια!). Να εξάγει με e-shop λαθούρι/δίκταμο/σιδερίτη που μικροπαραγωγοί καλλιεργούν στα μικρούτσικα οροπέδια των εσχατιών. Ιδέες υπάρχουν άφθονες! Φαντασία και κώλο δεν βλέπω. Όλα έτοιμα στο πιάτο...ε δεν πάει έτσι. Η ζωή είναι γυναίκα. Γεννάει.
4.11.2015 | 14:26
Νοοτροπίες
Σήμερα θέλω να γράψω γιατί είμαι απογοητευμένη. Είμαι σταθερά εργαζόμενη είμαι από τους τυχερούς....(μπλα μπλα μπλα)Το πρόβλημα μου και η απογοητευση μου οφείλεται στο γεγονός ότι όοοοοσο και να δουλευεις μερικές φορές όσο και να προσπαθείς ότι και εάν κάνεις μπορεί και να μην βρεις το καταλληλο αντάλαγμα ή την αναγνωρίση που σου αρμόζει...ισως να μειώσουν και τον μισθό ίσως να σου κάνουν καψώνια ίσως να πρέπει να ρίχνεις τον εγωισμός σου κι άλλο...και στο τέλος να λες και ευχαριστώ.και το ερώτημα που θέλω να θέσω είναι το εξής: Για ποιο λόγο δουλευοντας σε εταιρίες πολυεθνικές να υφίστασαι αυτο τον πόλεμο ή για ποιο λόγο πρέπει να στεκεσαι ακούνητος και πειθαρχιμένος λέγοντας και ευχαριστώ... για να ζήσω; Σε τι κράτος και με ποια υποδομή;Και καταλείγοντας...πιστευεται φτιάχνεται ποτέ αυτή η γαμωχώρα; ή ουσιαστικά η νοοτροπία φύγε για να σωθείς ποτέ δεν άλλαξε τίποτα στέκει εκεί και μας οδηγεί στη φυγή; Και εάν μέναμε ίσως να φτιάχναμε κάτι. Προσέξτε όχι να αλλάξουμε κάτι αλλά να φτιάξουμε κάτι...ότι εχει απομείνει από το ρημαδιό..Δεν είμαστε ούτε παιδιά που βιώσαμε πείνα, ούτε παιδιά που βιώσαμε χούντα ούτε παιδιά αντιπολιτευσης. Είμαστε παιδιά που μας έγινε ο κώλος τόσος με το συμπαθιο γιατί μεγαλώσαμε κακομαθημένα και καθόμαστε και κλαιγόμαστε...επειδή η μαμά και ο μπαμπάς δεν μας τα ειχαν έτοιμα...και δεν είδαμε το παραμυθάκι που ονειρευόμασταν ότι θα είχαμε βλέπωντας αμερικάνικες σειρές και φθονώντας υπερβολικά τους έξω τους ευρωπαίους κλπ κλπ...Και ρωτάω γιατί φευγεται για την καλύτερη ζωή; για τις καλυτερες υποδομές; δεν είναι λίγο "παλιακή η νοοτροπία"; Εάν μπορούσε κάποιος να ανοίξει μία ουσιαστική συζήτηση επί του θέματος θα το εκτιμούσα.
14