ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

πολύ ωραία η προσεγγιση. Και δεν διαφωνώ στα περισσότερα σημεία.Το καλλιτεχνικό φαινόμενο πως θα μπορούσες να το ορίσεις..πέρα από την πειθαρχεία και τα γνωστά γρανάζια που αποτελούν και το σύστημα το οποίο προσπαθούμε να καταπολεμίσουμε είτε μέσω της τέχνης είτε της διανόησης...Γιατί ο περιπτεράς δουλευει για να ζήσει ο φούρναρης το ίδιο ο οικοδόμος το ίδιο, ο δημόσιος υπαλληλος το ίδιο και ο ιδιωτικός...και επειδή είμαστε στις αρχές ακόμα του 21ου αιώνα. Ώπου οι Δυτικές επιρροές είναι πλέον φανερές...στην ψαροκώσταινα μας...τι διαφοροποιεί και τι πιστεύεις λόγω του ηλικιακού χάσματος ότι είναι πιο σοφρων να πράξει κανείς...Και προσθεού δεν λέω να με πάρεις από το χεράκι...αλλά αντίθετα να με διαφωτίσεις καθώς οι καιροί είναι δύσκολοι.

* είναι τελικά ταξικό ή απλά διφορούμενο γεγονός; Γιατί και ο Γερμανός τελικά εργάτης εργάζεται για να ζήσει ενώ ο μπουρζουάς ζει για να δουλευει.(έχει και πολύ άγχος και πνίγεται στις νευρώσεις του) Μήπως αυτό οριοθετεί τελικά την ταξικότητα και κυρίως την μεταπολιτευτική νοοτροπία του μέσου έλληνα πενηντάρη;

Το καλλιτεχνικό φαινόμενο δεν μπορεί εύκολα να ανθίσει στην Ελλάδα όσο οι προσλαμβάνουσες που έχει ο μέσος Έλληνας είναι οι ταινίες του Φίνου (καθόλα άξιες αλλά αντανακλούν τις ανάγκες μιας άλλης εποχής και το κάνουν με εμπορικό στόχο) και ο Λαζόπουλος ή αυτό το συνοθύλευμα chic lit και "περισπούδαστης" Υψηλής Τέχνης. Ο Έλληνας έχει μάθει να θεωρεί καλλιτεχνικά άρτιο αυτό που του αγγίζει γνώριμες χορδές (αρχαία κλπ) και αντιστέκεται στον νεωτερισμό γιατί όντας καμμένος από την ιστορία θεωρεί τον τελευταίο "απάτη". (Δες τι σούρνουν στους ζωγράφους και κινηματογραφιστές πχ. που ξεφεύγουν από την πεπατημένη). Είναι τεράστιο θέμα. Επιπλέον δεν μπορεί να υφίσταται αισθητική παιδεία όταν έχεις μάθει από μικρός να μαγαρίζεις το πεζοδρόμιο ή τον απέναντι τοίχο γιατί έτσι σου ήρθε. Να πετάς το σκουπίδι σου στο πάτωμα. Να καβαλάς το πεζοδρόμιο και την πρασιά του άλλου επειδή δεν βρίσκεις πάρκινγκ. Όταν χτίζεις βλαχομπαρόκ με κολωνάκια αστικής δημοκρατίας του καντονιού της Λωζάννης ενώ είσαι στην Κοζάνη χωρίς καμμία σημασία στον ένθεν κι ένθεν περιβάλλοντα χώρο. Το κάνεις "επειδή μπορείς" (γιατί σε αφήνουν) Όλα αυτά δημιουργούν μια άσχημη εικόνα. Μια προβληματική αισθητική. Η οποία αναπαράγεται στις συμπεριφορές μας. Και μοιραία έτσι κατατάσσει την τέχνη και το αισθητικό δημιούργημα στην σφαίρου του μη καθημερινού. Δεν είναι τυχαίο ότι ο φραπέ και η τυρόπιτα έγιναν εθνικά σύμβολα από την γενιά (ακριβώς) της μεταπολίτευσης: είναι ο ορισμός του πρόχειρου. Του γρήγορου. Του "έτσι καυλώνω αδερφάκι μου και σ'όποιον αρέσει"!Το ρεγουλάρισμα λοιπόν της αισθητικής μας πάει σε μια ¨οσιοποίηση" του καλλιτεχνικού φαινομένου με τραγελαφικά αποτελέσματα ιερών αγελάδων από την μια και "εμπορικών" μπας κλας από την άλλη. Είναι προφανές ότι χρειάζονται πολλές γενιές ακόμα για να αλλάξουν αυτά. [Συνεχίζω στο επόμενο σχόλιο για την "διαφώτιση" αν θεωρηθεί ότι θα μπορούσα να το πράξω φυσικά]

Είναι και ταξικό. Οπωσδήποτε. Στην Ελλάδα δεν υπήρχε ποτέ εργατικό προλεταριάτο όπως στην υπόλοιπη βιομηχανοποιημένη Ευρώπη. Κατάλοιπα τουρκοκρατίας και βιομηχανικής δυσπραξίας. Πάντως αντίθετα από αυτά που νομίζει κανείς το επίπεδο διαβίωσης στο εξωτερικό δεν είναι αναγκαστικά καλύτερο από εδώ. Ως ποιότητα ζωής. Ζουν σε σπίτια κουτιά χωρίς βεράντες. Ζούν με το ρολόι στο χέρι σε καταθλιπτικά τραίνα για commuting. Με λίγες μέρες διακοπές που πολλοί επιλέγουν να τις δουλέψουν! Όμως έχουν υποδομές κράτους. Αυτό που δεν έχουμε εμείς.

Συμφωνώ άλλωστε αυτή είναι η προβληματικη της τέχνης. Η μεταμοντέρνα αισθητική και το βλαχομπαρόκ ακριβώς αυτό. Ιερές αγελάδες κατ εμέ δεν υπάρχουν αφού η εξιδανίκευση του καλλιτεχνη τον σταματά από το παραγωγικό του έργο όσον αφορά το καλλιτέχνη ή τεχνίτη, για το θεατή όμως...εκεί είναι το ζόρικο. Καθώς το βλέπει το μασά το καταπίνει και ύστερα το χεζει με βλαχομπαρόκ μορφή σωστά;Καθ όλα πηθείνιο και διδασκόμενο Ων μέσα από σταθερές και μέσα πεπαλαιωμένα αρχαία και συντηριτικά. Να ξεφύγεις από το συνιθισμένο;;χμμ εδώ θα διαφωνίσω. Πως θα πράξεις τέχνη εάν δεν μάθεις πρώτα τη νότα το αλφαβητο και ούτως καθ 'εξής εκτος και εάν το αντιλαμβάνομαι λάθος.. όσο αναφορά τα έξω από τα περπατημένα...εάν δεν περπατήσεις δεν μαθαίνεις..Τέλος στην ισπανία ο Καλλιτεχνης έχει εφόρου ζωής φοροαπαλλαγή. Άρα που καταλήγουμε; Στο απαίδευτο κοινό και στην κρατική υποτίμηση.

Για το καλλιτεχνικό ομιλούσα αποκλειστικά από την οπτική γωνία του θεατή/ακροατή.

Επίσης στα αμιγώς επιστημονικά πεδία (ακαδημαϊκά/ιατρικά...) υπάρχει περισσότερη αξιοκρατία στο εξωτερικό (λιγότερο "μέσον" δηλαδή αν και μέσον/βύσμα παίζει αρκετά ΚΑΙ στο εξωτερικό).

ναι στα αμιγώς επιστημονικά υπάρχει καψωνι και συμφέροντα μπορώ να στο επιβεβαιώσω.