ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα είναι απ΄τις μέρες που με πιάνει μεγάλη νοσταλγία για τα παιδικά μου καλοκαίρια. Νοικιάζαμε σπίτι σε παραθαλάσσιο οικισμό της Αττικης και είχαμε γίνει φίλοι με τους γείτονες, ήξερα το κάθε σπίτι, κάθε πετραδάκι στην παραλία, κάθε δέντρο. Πάνω από 10 χρόνια, 3 μήνες κάθε καλοκαίρι αλλά και μέσα στον χειμώνα περνούσαμε εκεί υπέροχες στιγμές. Πόσο μου λείπουν! Πόσο!!!!!! Μου λείπει η συγκεκριμένη παραλία, το σούπερ μάρκετ και ο φούρνος, μου λείπει ο αέρας εκεί, τα πουλιά που άκουγα έξω απ΄το κλειστό παντζούρι τα πρωινά που ξυπνούσα, μου λείπουν τα δέντρα στην αυλή, η ετοιμασία για να πάμε θάλασσα με τη μαμά μου, η αναμονή του μπαμπά τα βράδια που επέστρεφε απ΄τη δουλειά του, οι κούνιες, οι γιορτές στην εκκλησία, τα τραπέζια και τα γλέντια στον κήπο και στα σπίτια των φίλων μας. Με κάποιους χαθήκαμε όταν αφήσαμε το σπίτι. Κάποιοι πέθαναν λίγα χρόνια πριν. Τόση αγάπη, τόση ευτυχία! Πού πήγαν; Τα θέλω πίσω, θέλω να γίνω παιδί για λίγο. Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει σήμερα. Έψαξα στο φέισμπουκ και βρήκα τη σελίδα τους. Σε κάποιες φωτογραφίες φαίνεται λίγο το σπίτι που μέναμε. Εύχομαι όταν κάνω τη δική μου οικογένεια να μπορώ να δώσω στα παιδιά μου κάτι τέτοιο. Ένα μέρος που θα είναι δεύτερο σπίτι, που θα έχει μόνο ευχάριστες αναμνήσεις και θα μπορούν να επιστρέφουν εκεί, κυριολεκτικά ή με τη σκέψη τους μόνο. Δε θέλω να είμαι αχάριστη. Δεν περνάω άσχημα τώρα, στενά, με δυσκολίες ναι αλλά όχι άσχημα. Μου λείπουν όμως εκείνο το σπίτι, οι φίλοι μας και εκείνα τα καλοκαίρια.