ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχοντας συμπληρώσει 22 χρόνια ζωής απογοητεύομαι που έχω μείνει μόνος μου , χωρίς κανέναν άνθρωπο δίπλα μου, κάποιον να μιλήσω , να πω μια κουβέντα κάτι. Δεν έχω πάει ποτέ σε μπαρ, κλαμπ, δεν έχω μπει ποτέ σε καράβι, αεροπλάνο κτλ, δεν έχω ποτέ πάει στο γήπεδο , εχω να πάω σε παραλία 10 χρόνια , δεν έχω ποτέ κάνει πράγματα που για άλλους είναι αυτονόητα στην ηλικία μου λόγω του ότι μεγάλωσα σε μονογονεική οικογένεια. Το μόνο που κάνω είναι να είμαι στην τηλεόραση και στον υπολογιστή όλη μέρα. Να φανταστείτε ήθελα να παω σήμερα στον επιτάφιο, και αύριο Μ. Σαββατο στην εκκλησία, αλλά ντρέπομαι να πάω μόνος μου. Όλοι εκεί είναι με τις οικογένειές τους, και εγώ σαν το κούτσουρο θα κάθομαι μόνος μου και θα κοιτάω; Δεν θα έχω κανέναν να ευχηθώ , να φιλήσω , απλώς θα στέκομαι εκεί και θα κοιτάω τους άλλους και θα παρακαλάω του χρόνου να είμαι στην θέση τους. Για αυτό λοιπόν δεν θέλω να πάω. Οχι μόνο στην εκκλησία, πουθενά. Δεν μπορώ να είμαι μόνος μου , δεν μπορώ την μοναξιά. Πολύ φοβάμαι ότι θα πεθάνω μόνος μου χωρίς κανέναν δίπλα μου. Εννοείται και όλα αυτά με έχουν οδηγήσει να φοβάμαι να κάνω καποια κίνηση για κοπέλα, ούτε έχω ούτε νομίζω ότι πρόκειται να κάνω ποτέ κάτι με κάποια , αφού όσο παράξενο και να ακούγεται, φοβάμαι τις γυναίκες αφου η αυτοπεποίθηση μου είναι στα τάρταρα. Αυτά . Συγνώμη για το καταθλιπτικό μήνυμα μου , απλώς ήθελα να εκφράσω πως νοιώθω . Πάντα αυτές τις ημέρες νοιώθω έτσι , αφού σκέφτομαι ότι όλοι είναι με τις οικογένειές τους ή έστω τους φίλους τους , ενώ εγώ είμαι στο σπίτι μου και βλέπω τηλεόραση ή είμαι στο pc.