ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και ένα χρόνο αισθάνομαι πως δεν ζω ,αλλά πως απλά επιβιώνω...Έχω παγιδευτεί στη ρουτίνα και στη καθημερινότητα...Είχα έναν άσχημο χωρισμό πριν απο ενάμιση χρόνο και γενικότερα μπορώ να πω πως δεν ήμουν ιδιαίτερα "τυχερή" στις σχέσεις μου... ίσως να ταν και δικό μου λάθος βέβαια επιλογές είναι αυτές θα μου πείτε...στις τελευταίες μου σχέσεις πάντα υπήρχε μια πρώην,μία επόμενη ,μία νυν την οποία προτίμησαν τελικά αντί για εμένα...Όλο αυτό με έχει ρίξει ψυχολογικά ,δεν αισθάνομαι ικανή να κρατήσω κάποιον που πραγματικά με ενδιαφέρει δίπλα μου.Δεν θα αποδώσω βέβαια την όλη κατάστασή στους άλλους ξέρω πως και η ίδια μου έχω "βαλτώσει".Οι πραγματικοί μου φίλοι είναι σε άλλες πόλεις και εδώ οι παρέες μου δεν με καλύπτουν.Αισθάνομαι πως δεν παίρνω τη ζωή στα χέρια μου ,πως μπορώ να κάνω πολλά πράγματα και δεν δίνω εδώ και ένα χρόνο στον εαυτό μου την ευκαιρία αυτή!Έχω αρκεστεί στη σχολή μου και μέχρι εκεί...Είμαι αρκετά περήφανη για να παραδεχτώ στους δικούς μου οτι φλερτάρω με την κατάθλιψη όλο αυτό το διάστημα.Χρειάζεται να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου ή μήπως μου λείπει κάποιος άνθρωπος να περνάω καλά μαζί του και να με στηρίζει ?Ξέρω πως προφανώς υπάρχουν άτομα με "βαρύτερα"προβλήματα δόξα το Θεό απο υγεία πχ εγώ και οι δικοί μου καλά είμαστε ...ωστόσο για μένα αυτή η κατάσταση αποτελεί μεγάλο πρόβλημα που με σταματά και δεν μπορώ να προχωρήσω...Δεν ζω .