ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καθώς διάβαζα το χθεσινό άρθρο του Greka με θέμα το σχολικό bullying και τίτλο "Θύμα ή Θύτης;", κοντοστάθηκα στην φωτογραφία του πουκαμισοφόρου Βασίλη, 26 ετών. Ήταν η πρώτη φορά μετά από δυόμισι ολόκληρα χρόνια μοναξιάς κι απογοήτευσης που έπιασα τον εαυτό μου να του αρέσει επιτέλους και κάποιος άλλος άντρας εκτός του πρώην. Στιγμιαία, για δευτερόλεπτα, έκλεισα τα μάτια κι ονειροπόλησα πως τάχα συναντηθήκαμε με τον Βασίλη κάπου τυχαία, πως με είδε που τον κοιτούσα και μου χαμογέλασε πλατιά και πως λίγο αργότερα βρεθήκαμε να συζητάμε πίνοντας καφέ σε κάποιο κοντινό μαγαζί.Μόλις επανήλθα στην ωμή πραγματικότητα ανοίγοντας πάλι τα μάτια μου, ξέσπασα αμέσως σε κλάματα, γιατί συνειδητοποίησα πως ποτέ δε θα γυρνούσε ο εν λόγω Βασίλης, ή οποιοσδήποτε σαν τον Βασίλη, να γυρίσει να κοιτάξει εμένα. Και γιατί να με προσέξει άλλωστε; Μια απλή μικροκαμωμένη κοπέλα είμαι που του ρίχνω και τέσσερα χρόνια! Κι αν όντως διέθετα κάτι το αξιοπρόσεκτο ως γυναίκα, τότε γιατί κανείς -πλην κάποιων σιχαμερών ληγουριών- δεν με έχει πλησιάσει αυτά τα δυόμισι χρόνια;Ξέρω πως εσείς τώρα θα μου πείτε "μη νιώθεις έτσι για τον εαυτό σου" και "μην απογοητεύεσαι, για όλους έχει ο θεός", και σας ευχαριστώ για την καλή σας πρόθεση να μου αναπτερώσετε το ηθικό, όμως πιστεύω πως, δυστυχώς, ΔΕΝ έχει για όλους ο θεός τελικά. Κάποιοι είναι πιο τυχεροί στις διαπροσωπικές σχέσεις, κάποιοι γίνονται ευκολότερα ποθητοί και κάποιοι πρέπει απλώς να συνηθίσουμε να ζούμε με την απόρριψη και την μοναξιά. Να χαζεύουμε την φωτογραφία κάποιου όμορφου Βασίλη και να φανταζόμαστε πόσο πιο υποφερτή θα γινόταν η ζωή μας, αν έβλεπε κι εκείνος την ίδια ομορφιά και στο δικό μας βλέμμα.