ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήμουν στην πρώτη δημοτικού, μας είχαν φέρει κάτι φοιτητές του παιδαγωγικου για να κάνουν πρακτική. Ήταν τρεις, δύο κοπέλες και ένα αγόρι. Αυτό το αγόρι χαρακτηκε πολύ έντονα στην μνήμη μου. Θυμάμαι το πρόσωπο του τόσο έντονα που τόσα χρόνια μετά αν τον έβλεπα θα τον γνώριζα στα σίγουρα. Μαύρα μαλλιά, μαύρα μάτια, γενειάδα, πολύ ευγενική έκφραση και τον λέγανε Νίκο. Αυτό το πρόσωπο κάθε φορά που το σκέφτομαι με ηρεμεί. Σαν παιδί τον σκεφτόμουν, σαν έφηβη τον φαντασιωνομουν ότι είναι το αγόρι μου και ακόμα και τώρα που έχω σχέση και είμαι ερωτευμένη τον φαντασιωνομαι ακόμη. Ιδίως όταν κάτι πάει στραβά με το αγόρι μου παραπονιέμαι σε αυτόν τον Νίκο για το πόσο χαζός είναι. Μου φαίνεται συγκλονιστικο το πως ο εγκέφαλος μου συγκρατησε τόσο έντονα το πρόσωπο ενός αγνώστου και τον ανασύρει ακόμα συνέχεια. Σκέφτομαι αυτός ο τύπος που τώρα ούτε και θα με θυμάται, πως θα ένιωθε αν το ήξερε. Περίεργο εεε ?