ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε γνωρίζω καμιά 5ετία. Μένουμε σε διαφορετικές πόλεις. Μιλάγαμε μέσω fb. Άρχισες να με ενδιαφέρεις. Προσπάθησα να σε προσεγγίσω διακριτικά. Δεν με άφησες, σε καμία περίπτωση. Ήσουν φιλική, αρκετά, αλλά αυστηρά ως εκεί. Το κατάλαβα και ξέχασα κάθε περίπτωση να είμαστε κάτι παραπάνω από διαδικτυακοί φίλοι. Τα χρόνια πέρασαν. Γνωριστήκαμε και από κοντά, ως φίλοι πάντα. Φέτος ξαφνικά άρχισες εσύ να με προσεγγίζεις. Είπες ότι ήθελες να έρθουμε πιο κοντά. Μου είπες ότι σ'αρέσω. Σου είπα ότι είναι αμοιβαίο. Σου ανοίχτηκα, αλλά μετά από λίγο καιρό κατάλαβα ότι δεν είχε νόημα. Πάλι έβλεπα το «τείχος» να ορθώνεται με διάφορους τρόπους. Ξέρω ότι δεν παίζεις, απλά έτσι είναι ο δικός σου τρόπος. Έτσι έχεις μάθει για κάποιο λόγο. Έτσι ένιωθα πάντοτε όποτε συζητούσα μαζί σου. Ένα υφέρπον «ψύχος» κάτω από τη διάχυτη φιλική συμπεριφορά. Πριν από λίγες μέρες μου είπες πως σε πειράζει και η φυσική απόσταση που έχουμε, παρόλο που 5 χρόνια είναι εκεί και την ξέρεις ότι υφίσταται. Αν όντως σε πειράζει, ίσως θα ήταν καλύτερο να μην μου είχες πει τίποτα. Άλλωστε είχα συνηθίσει και δεν περίμενα κάτι από τη πλευρά σου. Έχεις περάσει και πολλά τελευταία, οπότε δεν έχει νόημα να σου πω και άλλα. Και να στα πω, είμαι βέβαιος ότι δεν θα αλλάξει κάτι. Απλά ελπίζω και ευχομαι να είσαι καλά.