ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολυάριθμές οι φορές που σκέφτηκες το έξω. Πολυάριθμες και οι φορές που μίλησες για αυτό. Σκιές που περνάνε. Φίλοι φίλων, ξαδέρφια, γνωστοί. Άτομα που έφυγαν και που δέν θέλουν να γυρίσουν. Σου λένε "άν είμουν εδώ, δέν ξέρω.. Ίσως θα ..", και σε τυχαίες συναντήσεις σε ρώτανε, να τους πείς εσυ τί βλέπεις εδώ.Θύμασαι τον ήλιο να σε ζεσταίνει, να είσαι Εξάρχεια για ποτό. Σκέφτεσαι το ένα χαμόγελο, το ένα νεύμα. Ότι εισέπραξες μέχρις τώρα, εδώ. Μα μετά θυμάσαι. Βγάινει το ότι αρνητικό. Βλέπεις να χάνεις τους γονείς σου. Tα δάκρυα τους να κυλάνε μπροστά σου. Απο μέρα σε μέρα πίο απόμακροι, οσημέραι πιο ισχνοί. Προσχήματα. Οργή. Κατέβηκε ο μισθός, κοπήκανε οι συντάξεις. Η τηλεόραση να χτυπάει διαρκώς. Αντέχεται τόση βία? Σκέφτεσαι τους γονείς σου, και μετά τους γονείς αυτών. Μένετε πλέον όλοι μαζί. Μα στα εγγόνια τους δέ δείχνουνε τον πόνο. Αναρωτιέσαι αν είναι φυσικό. Και νιώθεις βαρύς, απελπισμένος. Έξω δείχνεις καλά μα μέσα πνίγεσαι. Δε θές να σε λυπούνται. Και τότε λοιπόν απαντάς. Εγω δέν μπορώ να φύγω, αλλα δέν μπορώ και να μείνω εδώ..