ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τι κάνεις όταν δεν κοιμάσαι;Χωρίς καμία σημασία με το αν δεν μπορείς ή δε θέλεις να κοιμηθείς;Σε ποιόν να μιλήσεις;Τελικά δεν είναι αστείο να έχεις τόσα να πεις και να σου τα παίρνει όλα η σιωπή;Αλλά πόσα από αυτά φοβάμαι να ομολογήσεις και σε εσένα τον ίδιο;Να παίζει ξανά και ξανά το Stubborn Love και αυτό το ρεφρέν να γρατζουνάει τα αυτιά μου: when we were young , oh , oh we did enough...Μα πότε μεγάλωσα;Ή πότε ακριβώς πίστεψα πώς μεγάλωσα;26 χειμώνες μετράω μόνο... Και να έχεις και απέναντι από το μπαλκόνι σου αυτήν την παιδική χαρά τώρα που ζέσταναν τα βράδια να ακούς τα γέλια και τις φωνές των νέων , αυτών των νέων που δεν έχουν αύριο , έχουν μόνο το τώρα και το ζούνε χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος...Αχ αυτές οι κούνιες και αυτά τα παγκάκια από τα πάρκα και τις αλάνες πόσες ιστορίες θα έχουνε να πούνε....Σε αντίθεση με μένα...Δεν έχω ιστορία να πω...Είναι όμως και αυτό ένα ταλέντο...Να μιλάς χωρίς να λες αυτό που θέλεις ή ακόμα χειρότερα να το κρύβεις ανάμεσα στις γραμμές!!!! Ας πω και εγώ λοιπόν μια ιστορία...Ο 26ος χειμώνας μου με βρίσκει με δουλειά και με σχέση!Έναν άνθρωπο να με αγαπάει και να με νοιάζεται ...Με μια δουλειά που πληρώνει στην ώρα της και δεν υπάρχει και κίνδυνος απόλυσης!Διαβάζοντας λοιπόν την ιστορία μου θα έλεγα πως -τηρουμένων των αναλογίων του "σήμερα" είμαι πολύ καλά!...Αλλά.... Αλλά σε παρακαλώ αγαπητέ αναγνώστη μην πέφτεις σε αυτήν την παγίδα!Μη ξεχνάς πως θα σου πω αυτά που θέλω και θα σου κρύψω αυτά που θέλω!Πριν 9 μήνες αγαπητέ αναγνώστη , έχασα τον πατέρα μου..Και όχι δεν το πουλάω , απλά σου αποδεικνύω περίτρανα πως αυτό που ζήλεψες ή σου φάνηκε άπιαστο έχει και αυτό τη σκοτεινή και πλευρά του.Και ένας παραπάνω λόγος που το μοιράζομαι μαζί σου είναι και για εμένα την ίδια , μπας και καταλάβω πως όλα αυτά τα τέλεια που ζήλεψα εγώ τόσες φόρες , ( ξέρεις τώρα τα πιο αδύνατα , τα πιο καλοπληρωμένα ) ίσως τελικά και να μην ήταν τόσο τέλεια... Και μετά; Οι ιστορίες έχουν αρχή μέση και τέλος...Και πρέπει πάντα να έχουν επιμύθιο.... Δεν το έχω βρει το μετά...Και δε μου πάνε και τα κλισέ....Μέρα με τη μέρα...Αυτή τη μέρα ζήλεψα λοιπόν αυτά τα πιτσιρίκια...Αυτά απέναντι στο πάρκο και στους δρόμους.Ζήλεψα που δεν έχουν άγχος και ανασφάλειες , ευθύνες και υποχρεώσεις...Να πληρώσουν νερό , τηλέφωνο να πάνε και το σκυλί στον κτηνίατρο.... life is short it's the longest thing you'll ever do...( U2 - The moment of surrender )Το πρωτοάκουσα 3 χρόνια πριν...Μόνη και απεγνωσμένη...Χωρίς δουλειά , χωρίς άνθρωπο να με αγαπάει...Άρα μάλλον κάτι έκανα σωστά αυτά τα χρόνια...Και σίγουρα έκανα και λάθη και θα ξανακάνω !Μετάνιωσα όσα δεν έκανα , όσα δε ρώτησα , όσα δεν έμαθα...Όλες εκείνες τις φορές που αντί να ριχτώ στη μάχη , τράπηκα σε φυγή!Και ναι , αυτό είναι το δικό μου επιμύθιο: το ότι ζήλεψα την έλλειψη του φόβου...Γιατί από φόβο έχασα πολλά πράγματα και ο χρόνος ποτέ δε γυρίζει πίσω...Και είναι και τόσο σπάνιες αυτές οι δεύτερες ευκαιρίες. Αλλα ακόμα και αν διορθώσεις και έτσι κάτι , η ιστορία έχει ήδη γραφτεί...Οπότε μη φοβάσαι...Μάλλον αυτό πρέπει να μάθω στον κατά τα άλλα τρυφερό 26ο χειμώνα μου....