ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

σε γνώρισα ένα καλοκαίρι των 20 μου χρόνων...τότε είχα σχέση κι εσύ προσπαθούσες να με πείσεις πως οι γυναίκες ερωτεύονται με το μυαλό ,ενώ οι άντρες με την καρδιά...σε είπα γραφικό ,πως οι άνθρωποι δεν χωρούν σε ταμπέλες και πως κάθε σχέση είναι μοναδική περίπτωση...στην έλεγα πολύ τότε ,ήμουνα ακόμα μικρή και ζούσα στη φούσκα μου....θα περνούσε καιρός για να καταλάβω κάποιες απο τις αλήθειες σου...μου είπες για τα δύσκολα παιδιά σου χρόνια ,τα τραύματα απο τον πατέρα σου ,το δέσιμο με τη μάνα σου και την αδερφή σου ,μου είπες για τη μεγάλη σου σχέση ,που ήταν έληξε ,σε έριξε στην κατάθλιψη...μου είπες για τα αντικαταθλιπτικά και το μαύρο που σε έκανε να ξεχνιέσαι...έφερα αντίρρηση ,σε κατέκρινα ...ακόμα πιστεύω πως χρησιμοποιείς δικαιολογίες για την αυτοκαταστροφή σου...παρόλα αυτά με έκανες να σε ερωτευτώ ,με ένα μπουκέτο λουλούδια και λόγια ,απο αυτά που λέτε εσείς οι καλλιτέχνες και μαγεύεται το κοινό σας...και χώρισα και για μήνες ζούσα και ανέπνεα στη σκέψη σου...κι εσύ άλλαζες ,δεν με άφηνες να εκφραστώ και μου φόρτωνες τα ψυχολογικά σου αδιέξοδα...δεν αγαπάμε όλοι άνθρωποι το ίδιο ,μα εσύ δεν μαγάπησες ποτέ...και δεν το άντεξα ,σε άφησα και μετά έτρεξα να σε κερδίσω πίσω...μα εσύ με έδιωξες και με λίγες λέξεις έσπασες την καρδιά μου σε χίλια κομμάτια ...δεν μπορεί κάποιος που αγάπησε έστω και λίγο να μιλάει έτσι...και εγώ τα μάζευα καιρό και άρχισα να καταλαβαίνω πως στη ζωή δεν είναι δυστυχώς όλα αμοιβαία...σε είδα μετά απο καιρό τυχαία να έχεις παραιτηθεί απο τη ζωή...εγκλωβισμένος στις ουσίες ,είχες παραδοθεί στην αυτοκαταστροφή σου...ήθελα να σου μιλήσω ,να σου φωνάξω πως κάποτε σε αγάπησα πολύ και αν με είχες αγαπήσει το ίδιο ,τώρα θα ήσουν ευτυχισμένος...μα ήξερα πως δεν θα με άκουγες και απο εγωισμό ή απο φόβο ,κατάπια τα δάκρυά μου και προχώρησα....μουπες κάποτε ,πως αν έβαζες τέλος στη ζωή σου ,θα ήταν με μια ένεση...γιατί είσαι δειλός και θα ήταν ανώδυνο και ακαριαίο...το σκέφτομαι και τρέμω ....πόσο δύσκολο να πονάς για κάποιον ,ακόμα και αν δεν το ξέρει...να θες αλλά να μην μπορείς να βοηθήσεις...προσεύχομαι για σένα ,να ξαναβρείς τον ήλιο της ζωής και να χαμογελάσεις...κάποτε θα έλεγα πως οι άνθρωποι χάνονται στις δικαιολογίες τους και στους φόβους τους για να παλέψουν...τώρα πιστεύω πως αν έχεις δίπλα σου έστω και έναν που να σε αγαπά αληθινά και χωρίς ανταλλάγματα ,έχεις το θάρρος να προχωρήσεις...δεν μπορώ να είμαι αυτή για σένα ,αλλά στέλνω μαζί σου το φύλακα άγγελό μου...τον στέλνω δίπλα σου να σου φωτίζει το δρόμο...απλά σε παρακαλώ ένα πράγμα...μην το διώξεις ,κράτα τον δίπλα σου για όσο χρειαστεί...εσύ τον έχεις μεγαλύτερη ανάγκη απότι εγώ...λυπάμαι που δεν έχω το θάρρος να βοηθήσω περισσότερο...