ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω μια πολύ σοβαρή εξομολόγηση να κάνω: Δεν πήγα στο γάμο της καλύτερης φίλης μου.Και όχι μόνο αυτό,αλλά ούτε πήρα καν ένα ρημαδοτηλέφωνο να ευχηθώ έστω τα τυπικά.Το θέμα μου είναι ότι μου τη δίνει ο λεγάμενος.Ένας λόγος είναι ότι δεν τον χώνεψα ποτέ μου ως χαρακτήρα-αλλά δεν είναι μόνο αυτό.Την καταπιέζει,την κουμαντάρει και αυτή εθελοτυφλεί!Νιώθω αδικία εκ μέρους της,ειλικρινά.Όσες φορές προσπάθησα διακριτικά να της μιλήσω,αυτή μου κόβει τον αέρα και αρχίζει να τον δικαιολογεί.Αυτός είναι μονίμως με μούτρα κατεβασμένα και όποτε βγαίναμε όλοι μαζί παρέα την κρατούσε αγκαζέ και όταν Αυτός νύσταζε(να στρώσει και επιδερμίδα τρομάρα του)φεύγαν χωρίς πολλά πολλά.Και το καλύτερο ήταν όταν Αυτός είχε κουραστεί στη δουλειά κι έπρεπε να κάνει όλη η παρέα τουμπεκί και να πάμε κάπου "πιο χαλαρά".Κάτσε σπίτι σου στο κάτω κάτω Κύριε και άσε την κοπέλα να βγει μόνη της.Δεν θα στην παρασύρουμε σε κολασμένα μονοπάτια.Επίσης μας κοιτούσε με φθόνο και κακία,τι φοράμε κτλ.Να νιώθω τύψεις τώρα εγώ ότι είμαι σκύλα;Από τη μια στεναχωριέμαι,αλλά από την άλλη δεν θέλω να τον βλέπω ούτε ζωγραφιστό.Άσε που του έκανα και χάρη που δεν πήγα.Και στην τελική τη φίλη μου την έχω χάσει εδώ και καιρό από αυτόν τον κρετίνο(αφού και στο τηλέφωνο κρυφάκουγε,κύριε ελέησον),τώρα θα προσπαθήσω να σώσω τη σχέση μας;Αν θέλει ας μου ζητήσει συγγνώμη Αυτος.Αυτά