Η τελευταία φορά που μίλησα με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο, ήταν τη μέρα που έκανε εισαγωγή στο νοσοκομείο λόγω εξελισσόμενου εμφράγματος. Ο λόγος του τηλεφώνου; Με πήρε στη δουλειά για να με ρωτήσει αν θα φάμε όλοι μαζί δυο μέρες μετά, του Ευαγγελισμού, ώστε να κανονίσει για τα σχετικά του τραπεζιού. Ενώ συνήθως μιλούσαμε απότομα, προϋπήρχε και μια ας το πούμε ανταγωνιστική σχέση, εκείνη τη μέρα μας βγήκε μια γλύκα. Δυστυχώς, αφού έγινε η εισαγωγή της, υποβλήθηκε σε επέμβαση 5πλου by pass, έπαθε εγκεφαλικό κατά τη διάρκεια του χειρουργείου που μετέπειτα της άφησε αμνησία και κινητικά προβλήματα. "Έφυγε" περίπου δυόμιση μήνες μετά από ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις.Τον παστό μπακαλιάρο που είχε πάρει για το οικογενειακό τραπέζι δεν τον μαγείρεψα ποτέ και με πολύ κόπο κατάφερα και τον πέταξα μετά από 6 μήνες... Δε μου πήγαινε η καρδιά...Σου λέω την ιστορία μου γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε ποτέ ότι μια στιγμή, μπορεί να είναι και η τελευταία που επικοινωνούμε με τα άτομα που νοιαζόμαστε. Το αντιλαμβανόμαστε όταν είναι αργά πια... Και αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει...Καλημέρα!
8.3.2017 | 18:14
Ο χρόνος και το τηλέφωνο
Σήμερα μια συνάδελφος έκλεισε απότομα το τηλέφωνο στη μητέρα της. Της είπε ότι πνίγεται στη δουλειά, ότι δεν έχει χρόνο και ότι θα την έπαιρνε αυτή, αλλά η μητέρα της επέμενε να μιλήσει (φάνηκε σαν να ήθελε να της πει κάτι στα γρήγορα) και η συνάδελφος της μίλησε απότομα και το έκλεισε.Στο δρόμο για το σπίτι σκεφτόμουν τη μητέρα μου. Δε μπορώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Χρόνια πριν, θα θύμωνα με τον εαυτό μου. Όχι πια. Ο χρόνος είναι σαν ένας αέρας που σηκώνει τις αναμνήσεις και τις ανακατεύει. Τις μπερδεύει. Το ίδιο, ευτυχώς, κάνει και με τον πόνο. Τον πασαλείφει. Και εκεί που είναι όλα τακτοποιημένα και σε τάξη, χάνονται. Μετουσιώνονται σε μια γενικότερη αίσθηση.Τώρα, απλώς νιώθω ένα παράπονο. Σαν ένα κακομαθημένο παιδί που δεν του γίνεται το χατίρι. Έτσι ένιωσα. Ότι εγώ είχα όλο το χρόνο του κόσμου.
1
