ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

-«Που είσαι παιδί μου ;» , η φωνή της μητέρας μου ακούστηκε τρομαγμένη , όντας χρωματισμένη με τη μητρική ανησυχία.-«Έρχομαι μανούλα» απάντησα κάπως ενοχικά , βγαίνοντας από το δωμάτιο των γονιών μου, όπου είχα τρυπώσει για άλλη μια φορά λαθραία.Ήταν από εκείνες τις φορές που επιζητούσα διψασμένα τον ήλιο. Από εκείνα τα μεσημέρια που μόνο το μεγάλο υπνοδωμάτιο των γονιών μου είχε την τιμή να φιλοξενήσει τον ήλιο, μιας και αυτός μόνο σε εκείνο το δωμάτιο αποφάσιζε ενίοτε να ξαποστάσει για το μεσημεριανό διάλλειμα του , φωτίζοντας με τις αχτίδες του κάθε πτυχή του χώρου. Το φως του , τρυφερό, χάιδευε απαλά τις επιφάνειες των καφέ επίπλων , χαμογελούσε ευγενικά στους άσπρους τοίχους , δημιουργώντας διάφορες παιχνιδιάρικες και συνάμα ελπιδοφόρες σκιές στο ευρύχωρο δωμάτιο. Μόνο σε εκείνο γινόταν αυτή η χαρμόσυνη παράσταση με πρωταγωνιστή τον ήλιο και μοναδικό θεατή εμένα, που ρουφούσα αχόρταγα το φως , τη ζεστασιά και την ελπίδα του . Και ήταν φορές που αναρωτιόμουν γιατί ο ήλιος, αυτή η φωτεινή πηγή ζωής , γυρνούσε επιδεικτικά την πλάτη στο υπόλοιπο σπίτι. Ο ήλιος κάποιες φορές συμπεριφερόταν κάπως θυμωμένα και με εμφανή απαξίωση άφηνε τους υπόλοιπους χώρους του σπιτιού σε εκείνο το μελαγχολικό ημίφως , με το οποίο ο ψυχισμός μου τόσο απελπιστικά ταυτιζόταν.Από αυτό έτρεχα να γλιτώσω. Γιαυτό έμπαινα σε εκείνο το υπνοδωμάτιο. Για να ξεφύγω από εκείνο το ημίφως που τόσο επιτυχημένα αντικατόπτριζε τον εσωτερικό μου κόσμο. Μόνο σε εκείνο το υπνοδωμάτιο , που φωτίζονταν από τον ήλιο , έβρισκα λίγη γαλήνη , που ημέρευε τους φόβους μου δίνοντας τους ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο. Τελικά προσπαθούσα να ξεφύγω από τον ίδιο μου τον εαυτό. Από μικρό παιδάκι.Καθόμουν και κοιτούσα εκστασιασμένη το κίτρινο φως, που ο ήλιος με τόση ανιδιοτέλεια προσέφερε στο δωμάτιο χαμογελαστός , χαρίζοντας μου λίγη ευτυχία , έστω και περιστασιακή , έστω και δανεική. Το δέος ήταν ζωγραφισμένο στο παιδικό προσωπάκι μου και τα γουρλωμένα , γεμάτα περιέργεια μάτια μου, περιεργάζονταν το φως, που έλουζε τον χώρο .Για λίγα λεπτά μόνο μέχρι η μητέρα μου ,θορυβημένη , να αρχίσει να ψάχνει το μικρό κοριτσάκι της , που για άλλη μια φορά είχε καταφέρει να ξεφύγει από την επίβλεψή της και είχε τρυπώσει σε κάποιο δωμάτιο κρυφά και πονηρά , με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τρύπωνε και ο ήλιος, για να μιλήσει στοργικά στην παιδική ψυχή μου. Και μου μιλούσε , μου έλεγε αστεία, μου έδινε κουράγιο χαρίζοντάς μου λίγες κίτρινες αποχρώσεις στο σκοτεινό και ζοφερό μαύρο της ψυχής μου , που από μικρή είχα καταλάβει πως θα αποτελέσει την οδυνηρή πραγματικότητά μου . Και έτσι έγινε.Και τα χρόνια πέρασαν . Το μικρό εκείνο κοριτσάκι με το φόβο και την απελπισία καλά φωλιασμένα μέσα του , έγινε με την πάροδο των χρόνων, που χάραξαν την δική τους διαδρομή πάνω της, μια νέα κοπέλα. Εξωτερικά τουλάχιστον. Μιας και εσωτερικά παρέμενε εκείνο το μικρό παιδάκι , με τα ίδια ενδόμυχα , τρομακτικά συναισθήματα.Χθες τρύπωσα πάλι σε εκείνο το υπνοδωμάτιο, χωρίς πια να χρειαστεί να ξεφύγω από την στοργική επίβλεψη της μητέρας μου. Αντιλήφθηκα πως για άλλη μια φορά αυτός θα ήταν ο χώρος , που ο ήλιος επέλεξε να δώσει την μεσημεριανή παράσταση του.Άγγιξα γεμάτη λαχτάρα το μεταλλικό πόμολο της πόρτας με τα δάχτυλα μου και με ανυπομονησία μικρού παιδιού την άνοιξα . Το δωμάτιο ήταν ήδη λουσμένο με το θείο δώρο. Τα μάτια μου αδυνατούσαν να σταματήσουν να απολαμβάνουν το φωτεινό θέαμα. Το βλέμμα μου έπεφτε σε κάθε γωνία του χώρου, ερευνητικό , προκειμένου να ανακαλύψει κάθε αχτίδα φωτός . Γυρνούσα το κεφάλι μου ολόγυρα ,σαγηνευμένη από το γοητευτικό θέαμα. Μια αχτίδα ηλίου έφτασε χαμογελαστή στα πόδια μου .Χαμήλωσα το βλέμμα και την είδα να με προτρέπει λαχανιασμένα να την ακολουθήσω. Το έκανα δίχως δεύτερη σκέψη. Τα βήματα μου ήταν αργά , αέρινα . Περπατούσα μαγεμένη σχεδόν στο γνώριμο δωμάτιο. Με οδήγησε στο μεγάλο παράθυρο . Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης χαμογέλασα στην καλοπροαίρετη αχτίδα. Ψηλάφισα για λίγο την μπλε κουρτίνα και έπειτα την τράβηξα αργά, σχεδόν τελετουργικά…Το βλέμμα μου συνάντησε τον ήλιο, ο οποίος γεμάτος χαρά φώτισε το πρόσωπό μου και με καλωσόρισε στο μεγαλείο του. Δεν είχε αλλάξει καθόλου. Ήταν ο ίδιος . Μόνο εγώ είχα μεγαλώσει. Δεν πτοήθηκε. Με αναγνώρισε με την πρώτη ματιά. Μου χαμογέλασε. Όμως εγώ για άλλη μια φορά δεν κατόρθωσα να δω μέχρι το τέλος την παράσταση του.-« Σε ζητάνε στο τηλέφωνο» ακούστηκε πάλι η φωνή της μητέρας μου με την ίδια ακριβώς χροιά των προηγούμενων χρόνων.-« Έρχομαι» φώναξα στρέφοντας απότομα το κεφάλι προς την πόρτα.Έπειτα γύρισα πάλι στον ήλιο μου και του ψιθύρισα:« Συγγνώμη ήλιε μου. Πρέπει να φύγω. Να ξανάρθεις. Σ' έχω ανάγκη. Όπως τότε. Τίποτα δεν άλλαξε.» Εκείνος μου έκλεισε συνωμοτικά το μάτι, αφήνοντας να πλανιέται στην ατμόσφαιρα παρέα με το φως και η ένδειξη της υπόσχεσης εκ μέρους του.Τα δάχτυλα μου άφησαν με μία απότομη κίνηση την ζαρωμένη κουρτίνα που τόση ώρα είχαν αιχμαλωτίσει και εκείνη , απελεύθερη πια , ξεχύθηκε γεμάτη χαρά μπροστά στο παράθυρο , ξετυλίγοντας το μπλε μεγαλείο της. Περπατώντας βιαστικά εγκατέλειψα το φωτεινό δωμάτιο κλείνοντας με μια υποψία ενοχής την πόρτα πίσω μου.