ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα το πρωί σηκώθηκα και έφτιαξα τον καθιερωμένο κυριακάτικο καφέ. Είναι συνήθεια που αγαπώ χρόνια τώρα. Σαν τελετουργία ολόκληρη, αφοσιώνομαι αυτές τις κυριακάτικες πρωινές στιγμές στο να φτιάξω τον καλύτερο καφέ της εβδομάδας. Με μεράκι. Σαν να θέλω να ξορκίσω τις όποιες αρνητικές στιγμές του επταήμερου που πέρασε και να παρατείνω τις ευχαριστες. Στη διάρκεια λοιπόν αυτής της κυριακάτικης χαλάρωσης, συνηθίζω να κάνω και τον απολογισμό μου. Σε τι έγινα και σε τι όχι καλύτερος άνθρωπος αυτή την εβδομάδα. Τι πέτυχα, τι θαλάσσωσα, τι τόλμησα και τι δεν τόλμησα, τι πρέπει να αλλάξω και να το κάνω καλύτερο, και πολλά άλλα.Συνειδητοποίησα όμως σήμερα, κάπου σε μια μικρή μου στιγμή, ότι μεγάλωσα και όσο κι αν τελικά γύρω μου υπάρχει ανεργία, οικονομική δυσχέρεια,προβλήματα,αγωνία και άγχος για το μέλλον, τουλάχιστον έχω αυτόν τον μικρό ζεστό καφέ στα χέρια να μου δίνει κουράγιο. Κουράγιο να συνεχίζω να αγαπώ τον άνθρωπό μου, τους γονείς μου, τα αδέρφια μου, όσους με στήριξαν και με στηρίζουν τόσο στα εύκολα όσο και στα δύσκολα, αλλά και κουράγιο να συνεχίσω να προσπαθώ να συγχωρήσω όσους μου μπήξανε το μαχαίρι στις πληγές.Γιατί σαν άνθρωπος απλός και καθημερινός, έχω και εγώ τις (πολλές) πληγές μου, αλλά και πολλή αγάπη μέσα μου. Κι ελπίζω να καταφέρω να τις αγκαλιάσω με αυτή και να τις επουλώσω κάποτε.Γι αυτό, στην τελευταία γουλιά του καφέ της Κυριακής, από την ησυχία και την ηρεμία του σπιτιού μου, εύχομαι όλοι σας να μπορέσετε να γεμίσετε μέσα σας με αγάπη και δύναμη. Η ζωή δεν είναι εύκολη, αλλά ποιος είπε ότι εμείς γεννηθήκαμε μόνο για τα εύκολα;Καλή εβδομάδα να έχουμε. Και καλή (ουσιαστική δηλαδή) ζωή. :ο)))