Είμαστε φίλοι χρόνια. Δεν έχω άλλους φίλους. Μου είναι πολύ δύσκολο να βρω φίλους, ειδικά όσο μεγαλώνω. Πριν ένα χρόνο έζησα μια τεράστια οικογενειακή απώλεια και ο φίλος μου γνωρίζει ότι ψυχολογικά είμαι χάλια. Ξέρει ότι κάθομαι στο σπίτι συνεχώς, εκτός από τις φορές που πάω μόνη μου βόλτα. Του ζητάω εδώ και μήνες να βγούμε να πιούμε έναν καφέ γιατί το έχω ανάγκη και όλο κάτι άλλο έχει να κάνει. Του έχω μιλήσει για αυτό και συνεχώς με τουμπάρει με δικαιολογίες. Οι μόνες φορές που βρισκόμαστε είναι όταν χρειάζεται κάτι ο ίδιος και τον βολεύει να πάμε σπίτι του να αράξουμε. Ίσως έτσι νομίζει ότι αναπληρώνει την "παρέα" στο μίνιμουμ για να μη νιώθει άσχημα επειδή δε βλεπόμαστε πια.
Η κατάσταση αυτή με έχει κάνει να νιώθω χειρότερα μέσα στη διαδικασία της θλίψης που ήδη αντιμετωπίζω με την απώλεια του αγαπημένου μου οικογενειακού προσώπου.
Είναι ο μόνος άνθρωπος που μου έχει απομείνει πέραν των δικών μου και με πονάει πολύ που χάνω και εκείνον. Όμως αυτός δε νοιάζεται και το έχει κάνει σαφές με κάθε τρόπο εκτός από το λεκτικό.
Φοβάμαι ότι δε θα ξαναβρώ φίλους και δεν έχω ούτε σύντροφο εδώ και πολλά χρόνια. Βλέπω παντού ανθρώπους να λειτουργούν σε κλίκες ή με το συμφέρον στις μεταξύ τους σχέσεις και αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω να βρω άτομα να μου ταιριάζουν και να τους ταιριάζω, να μη νιώθω τόση μοναξιά. Όμως μεγαλώνοντας γίνεται όλο και χειρότερο. Γιατί δε νοιάζονται οι άνθρωποι για τους άλλους; Μόνο εγώ νιώθω έτσι;