ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω έναν φίλο που δεν υπάρχει άλλος σαν αυτόν για μένα. Μεγαλώσαμε μαζί και ήμασταν πάντα αχτύπητο δίδυμο. Λατρεύαμε τη φιλία μας και γελάγαμε με τους διάφορους γκόμενούς μου που τον ζήλευαν πάντα. Πέρασαν δέκα χρόνια και εγώ πάντα είχα τον άνθρωπό μου. Είχα τον καθρέφτη μου. Είχα το στήριγμά μου. Που με μάζευε και με συναρμολογούσε από την αρχή κάθε φορά που κατάφερνα να γίνομαι κομμάτια. Που με έκανε να γελάω με τα πιο γελοία αστεία. Που με έτρεχε με τα ωράριά του, που με καταπίεζε με τις χαζές αντρικές του παρέες και το ίδιο πάντα σημείο στη μπάρα του ίδιου μπαρ όπου πηγαίναμε κάθε φορά - γιατί αυτουνού μόνο εκεί του αρέσει και τέλος. Και μου άρεσε να γκρινιάζω με τη χαζή επανάληψη του ίδιου Σαββατόβραδου, που όμως πάντα με έκανε τις Κυριακές να νιώθω ατρόμητη και καταπληκτική. Και κάποια στιγμή, έτσι όπως μεγαλώνουμε, άρχισα να τον αγαπώ και με έναν ακόμη τρόπο. Κατάλαβα την αξία του να έχεις κάποιον του οποίου λατρεύεις τα ελαττώματα. Την αξία της εμπιστοσύνης, τη σημασία της οικειότητας, τη μοναδικότητα ενός ανθρώπου που σ' αγαπάει και στα χειρότερα σου, που σε θαυμάζει για λόγους που ούτε καν φαντάζεσαι.Άρχισε κι αυτός να μ' αγαπάει έτσι. Κανείς δεν τολμούσε να το ομολογήσει στον άλλον, αλλά και οι δυο το ξέραμε. Το βλέπαμε ο ένας στα μάτια του άλλου, και στην ανάσα μας που δεν ήταν πια η ίδια όταν ήμασταν κοντά.Και κάποια στιγμή γίναμε ένα. Ήταν μια νύχτα που άλλαξε τα μέσα μου. Ένας αμήχανος μεγαλειώδης θεός εμφανίστηκε μπροστά μου. Μου εξήγησε πως δεν πειράζει όση αγάπη κι αν στερήθηκα, όσο πόνο κι αν έπρεπε να ξεπεράσω, όσο μόνη κι αν είχα νιώσει από παιδί. Γιατί τώρα πια είχα κάτι δικό μου, κάτι που με γέμισε με καινούργια συναισθήματα, καινούργια ζωή. Δεν κοιμηθήκαμε εκείνη τη νύχτα. Την επόμενη μέρα, περπατώντας μόνη μου στο μικρό δρομάκι του νησιού, κοίταζα τον ουρανό και αναρωτιόμουν πως γίνεται να αγαπάς τόσο πολύ. Τα μάτια μου γέμιζαν με δάκρυα γιατί ήμουν μικρούλα για να χωρέσω το πιο ιερό και μοναδικό πράγμα που μου συνέβη ποτέ. Όταν γυρίσαμε από το νησί ήταν σαν να έπεσα από το κρεβάτι στη μέση του ύπνου μου. Ο άνθρωπός μου γύρισε στη ζωή του, αυτή που τον προηγούμενο καιρό δεν είχε και τόσο μεγάλη σημασία. Εγώ δεν είχα πουθενά να γυρίσω. Εγώ είχα κολλήσει μέσα στην τσέπη της βερμούδας του.Τον πρώτο καιρό ξεκλέβαμε κάποιες στιγμές για μας. Δεν μπορούσε να μου ξεφύγει. Αρκούσε να με κοιτάξει στα μάτια για να τον παρασύρω και πάλι κοντά μου. Όμως όσο περνούσε ο καιρός, τόσο κλεινόταν πια στον εαυτό του. Τόσο με ξέχναγε, τόσο με απομάκρυνε από τον Παράδεισό μου.Τώρα πια είμαι μόνη. Θέλει να με γυρίσει πίσω εκεί όπου ακόμα δεν τον είχα αγαπήσει τόσο πολύ. Αλλά αυτό δεν γίνεται. Θέλει να είμαι το φιλαράκι του, αλλά αυτό δεν γίνεται. Θέλει να θυμόμαστε αυτό που συνέβη χωρίς να γυρνάμε πίσω, αλλά αυτό δεν γίνεται.Για να γίνει αυτό πρέπει να μου κόψει το μισό στομάχι, το μισό συκώτι, τον ένα πνεύμονα και τη μισή καρδιά και να τα κάνει barbeque. Αυτό που νιώθω γι'αυτόν λέγεται "ζεις μέσα μου". Όσο προσπαθώ να προχωρήσω, τόσο νιώθω μέσα στην κοιλιά μου αυτή την αίσθηση ότι κάτι υπάρχει εκεί που αγωνιά και παλεύει να βγει έξω. Μια μάζα δεμένη μέσα στα σωθικά μου, με πάθος, με μίσος, με λατρεία, με ότι δεν ξέρω πως να ονομάσω - αλλά μεγαλώνει εκεί.Του στερώ την καλύτερή του φίλη και νιώθω απίστευτες τύψεις. Μου στερεί τον άντρα της ζωής μου και βλέπω πως υποφέρει. Τα αισθήματα του μου είπε πως τα έκανε στην άκρη, πως δεν μπορεί να τα διαχειριστεί. Είναι σαν να με έστειλε στη εξορία...