ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

1. Είστε τελείως άγνωστοι μεταξύ σας. 2. Γνωρίζεστε τυχαία. 3. Συζητάτε και ανακαλύπτετε ο ένας τον άλλον. 4. Αποκτιέται οικειότητα όσο περισσότερο μιλάτε. 5. Αποφασίζετε να βγείτε από κοντά για έναν καφέ, μία βόλτα. 6. Μιλάτε για τα ενδιαφέροντά σας, τα όνειρά σας, ανταλλάσετε την έως ιστορία σας, για να μάθει το άλλο άτομο τι διαδραματίστηκε όλα αυτά τα χρόνια που αγνοούσε ο ένας την ύπαρξη του άλλου. 7. Βγαίνετε μερικές φορές ακόμα για να μπορέσει να δημιουργηθεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα μεταξύ σας. 8. Εφόσον ταιριάζετε και έχετε κοινά θέλω από τη ζωή, αποφασίζετε να δημιουργήσετε μία σχέση μεταξύ σας με σκοπό να πραγματοποιήσετε από κοινού τα όνειρά σας. 9. Περνάνε βδομάδες, μήνες, ίσως και χρόνια, μέσα στα οποία ανακαλύπτετε (είτε αυτό γίνει σταδιακά είτε απότομα) πως δεν είναι το άλλο άτομο αυτό το οποίο εσείς οι ίδιοι δημιουργήσατε στη φαντασία σας καθώς όταν ερωτεύεσαι συνήθως έχεις την τάση να μην βλέπεις ρεαλιστικά τα red flags του άλλου και να τα παραμερίζεις, τα βλέπεις όλα πιο ρομαντικά και εξιδανικευμένα, δε δίνεις έμφαση στις διαφορές, σαν αυτές να εξαφανιστούν ως δια μαγείας κάποια στιγμή από μόνες τους. 10. Όταν έρθει αυτή η συνειδητοποίηση, έρχεται πακέτο η ξενέρα. 11. Αποφασίζετε να χωρίσετε και ο καθένας να αναζητήσει αλλού το ταίρι το οποίο έψαχνε πριν τη γνωριμία σας, με την ελπίδα οτί δεν θα επαναλάβεται το ίδιο ατυχές λάθος. 12. Επιστρέφετε στο σημείο μηδέν, δηλαδή ξαναγίνετε οι άγνωστοι μεταξύ αγνώστων που απλά τους ενώνει μία ανάμνηση οτί ναι, κάποτε ο μικρόκοσμος του ενός συγκρούστηκε με τον μικρόκοσμο του άλλου, έγινε μία μικρή έκρηξη και όσο διήρκησε αυτή η έκρηξη (γνωστή και ως "έρωτας") υπήρξε ο ένας όλος ο κόσμος του άλλου, απορρόφησε ο ένας μικρόκοσμος τον άλλον, ενώθηκαν για όσο διάστημα κράτησε αυτή η κατάσταση. 13. Οι όμορφες αναμνήσεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις άσχημες (η στεναχώρια με την ευτυχία, οι καυγάδες με τις συμφιλιώσεις, τα γέλια με τα δάκρυα, τα γλυκόλογα με τις φωνές, κτλπ) συνεπώς αυτή η μίξη καθιστά αδύνατη την οποιαδήποτε απόπειρα του να ξεχάσετε οριστικά αυτό το άτομο και ο εγκέφαλος σε μία απόπειρά του να βρει γαλήνη, δημιουργεί έναν μηχανισμό άμυνας /άρνησης του χωρισμού, γνωστό και ως "thank you, next" , δηλαδή εφόσον δεν πέτυχε με το συγκεκριμένο άτομο, ας το επιχειρήσουμε με κάποιο άλλο. 14. Σε μία προσπάθεια να αποδεχτείτε τον χαμένο χρόνο (χαμένο με την άποψη οτί επιστρέφετε στο σημείο μηδέν, όχι οτί δεν άξιζε το ό,τι ζήσατε) το μειώνεται δίνοντας έμφαση στους τσακωμούς/διαφωνίες/αταίριαστη συμπεριφορά ωστέ να δικαιολογήσετε την από κοινού απόφασή σας να το τελειώσετε. 15. Προχωράτε στη ζωή σας. Συμπέρασμα; Όλα τελειώνουν επειδή κάπου στη πορεία χάνετε τον ρεαλισμό σας και τα ωραιοποιείται. Η παγίδα της αγάπης είναι το οτί εθίζεστε σε αυτήν και δε μπορείτε να δείτε τα πράματα αντικειμενικά, όπως ένας εθισμένος δεν αντιλαμβάνεται πότε πρέπει να σταματήσει. Αυτό δεν είναι κάτι κακό, είναι ανθρώπινο, απλά όσο περισσότερο αντιμετωπίζεται μία κατάσταση "ως έχειν" και όχι "τι ΘΑ μπορούσε να ήταν" , τόσο πιο σύντομα θα έρθει αυτή η συνειδητοποίηση του οτί "ως εδώ, απλά δεν οδηγεί κάπου όλο αυτό". Αγάπη δεν είναι να είσαι με κάποιον ενώ μαλώνετε απλά χάρην των μερικών όμορφων στιγμών. Αγάπη είναι να αναγνωρίζεις το άτομο αυτό και να το σέβεσαι, αποδεχόμενος/η το οτί ίσως να είναι καλύτερα (όπως και εσύ) με κάποιο άλλο άτομο, να μη το βλέπεις καθόλου κτητικά και εγωϊστικά, και να αποδέχεσαι τον χωρισμό ως κάτι απολύτως φυσιολογικό, όπως κάθε ένα από τα 15 βήματα, που εντελώς φυσικά και παρορμητικά σχεδόν, οδηγεί το ένα στο άλλο. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για όλους, μπορείς να αγαπάς (και να αγαπιέσαι) ένα άτομο αλλά να μην μπορείτε να είστε μαζί.