ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο μεγάλος έρωτας είναι ένα προνόμιο για λίγους...ένα δώρο που κάνει σπάνια η ζωή ... σπάνια και σε λίγους.Ωστόσο δεν έρχεται τελείως τυχαία.Απαιτεί να υπάρχει ένα κάποιο χάρισμα. Πρέπει να μπορείς να δεις αυτό το σπάνιο και μοναδικό στα μάτια της ... να ξέρεις να το αναγνωρίσεις , πιο δύσκολα να ξέρεις να το ξυπνήσεις ή ακόμα ... να ξέρεις να το γεννήσεις στο μυαλό της από το μηδέν.Δεν αρκεί η έλξη , δεν αρκεί η ανάγκη για επαφή , δεν αρκεί η ομορφιά , δεν αρκεί η ανάγκη για συντροφιά . Θέλει αυτήν την διαπεραστική ματιά που θα ανάψει την ανεξέλεγκτη φωτιά στις δύο καρδιές και θα χαρίσει την μία και μοναδική ανάμνηση της απόλυτης ολοκλήρωσης σε αυτήν την ζωή. Μα και αν τα έχεις όλα αυτά πάλι δεν αρκεί .... θέλει και τύχη .... όχι τόσο στο να βρεθείς μπροστά σε αυτήν την γυναίκα όσο στο να είσαι καλά , να είσαι γερός , να μην σου έχει συμβεί κάτι πολύ άσχημο μέχρι τότε.... Στο είπα .... δεν είχα τύχη , δεν το πίστεψες , το ήξερα ότι δεν έχω τύχη , ίσως έφταιξα που δεν κρατήθηκα και μίλησα κατευθείαν στην καρδία σου. Σαν να μπορούσαμε να έρθουμε τόσο κοντά , σαν να μπορούσαμε να το ζήσουμε όπως το φανταζόσουν. Το είχα ανάγκη ... μια τελευταία φορά να προσπαθήσω να έρθω κοντά με μια άλλη ψυχή . Φέρθηκα εγωιστικά , ήξερα ότι ξεκινάω κάτι που δεν μπορώ να προχωρήσω και να τελειώσω. Να ξέρεις όμως ότι είχα ελπίδα.Κάθε μέρα έκλαιγα μα και ήλπιζα . Κάθε μέρα παρακαλούσα ,ότι με κρατάει στην ζωή ,να είμαι υγιής και να τα καταφέρω να έρθω κοντά σου , να σε αγκαλιάσω. Υπήρξαν φορές που σκέφτηκα ότι μπορεί να μην είναι τόσο άσχημα τα πράγματα , ότι μπορεί να φοβάμαι και να υπερβάλλω με τα θέματα υγείας που είχα. Κάθε βράδυ ρώταγα τον εαυτό μου "Τί είναι το καλύτερο για σένα;;" εσύ είχες σημασία και τίποτα άλλο .Στο έλεγα αλλά δεν άκουγες ... στο έλεγα "Έχω κάτι να σου προσφέρω;;;" Θυμάσαι τότε που έπεσε ένα αστέρι ;;; Εγώ είχα μόνο μία ευχή καρφωμένη στο μυαλό μου , στο είπα κάνε μία ευχή ... ελπίζω η δική σου να βγήκε αληθινή γιατί αυτό έχει σημασία και τίποτα άλλο. Τώρα η θάλασσά μου είναι η λογική. Η λογική δεν έχει φουρτούνες , βροχές , αέρα , κύματα , είναι πάντα κάλμα , δεν έχει όμως και όμορφη στεριά να σε κάνει να αγωνιάς να βρεθείς στο φιλόξενο λιμάνι , να σε κάνει να θέλεις να δώσεις μάχη μέσα σε τρικυμία για να φτάσεις στον γλυκό προορισμό... Μα ακόμα και μέσα στην ήρεμη θάλασσα της λογικής δεν ησυχάζω. Από το πουθενά χρειάστηκε να δώσω μια ανούσια μάχη με έναν ανεγκέφαλο ενοχλητικό .... τον κέρδισα , υπερασπίστηκα τον εαυτό μου και αναγκάστηκε να μου ζητήσει συγνώμη , παραδέχτηκε τόσο την επίθεσή όσο και την ήττα ... αυτά τα ένα δύο κυματάκια που μου έστειλε να με φοβίσουν μου θύμισαν πάλι εσένα ..... Μου θύμισαν την δική σου θάλασσα , αυτήν που μου έλεγες ότι ήταν ήρεμη και αγρίεψα εγώ ... αυτήν την θάλασσα που είχες σκοπό να με βάλεις στο κέντρο της δίνης και να στροβιλίσουμε μαζί μέχρι να γίνουμε ψυχές .... .... λυπάμαι........ήθελα........το ξέρεις......το ένιωσες.......ήμουν άτυχος.... Ελπίζω η δική σου ευχή να έπιασε....