ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εντάξει! Τα είπαμε αυτά σε προηγούμενο κεφάλαιο, δε μου αρέσει το καλοκαίρι γιατί καίγομαι, ζεστένομαι, ιδρώνω μπλα μπλα μπλα…Κάποια μικρή περίοδο είναι καλούτσικο όμως…ας πούμε…κατά την περίοδο των καλοκαιρινών διακοπών (αν έχει την οικονομική δυνατότητα κάποιος να πάει).Εγώ δεν είχα μεγάλη οικονομική δυνατότητα το περασμένο καλοκαίρι γι’ αυτό άλλωστε κατέλληξα στη Λέσβο οπου έχει σπίτι εκεί μια πολύ καλή μου φίλη. Για την ακρίβεια, εδώ και πολλά καλοκαίρια καταλήγω εκεί,. Περνάμε όμορφα, κάνουμε μπάνια, μαυρίζουμε κάτω από τον ήλιο μέσα στα λάδια, πίνουμε καφέδες, ξενυχτάμε, αν και το περασμένο καλοκαίρι το πρόγραμμα ήταν λίγο διαφορετικό καθώς η φίλη μου δούλευε τα πρωινά και τα απογεύματα, με αποτέλεσμα κάποιες ημέρες να καταλήγω μόνος μου στην παραλία. Τη συγκεκριμένη ημέρα όλα είχαν κυλήσει σε φυσιολογικούς και ήρεμους ρυθμούς. Φύγαμε μαζί με τη φίλη μου από το σπίτι, αυτή πήγε στη δουλειά της και εγώ συνέχισα προς την παραλία κάνοντας περατζάδα από τον παραλιακό δρόμο με τις πολλές καφετέριες και τα μικρά μαγαζάκια κρατώντας στα χέρια την ψάθα μου και τον καφέ μου και κάποια στιγμή μετά από περπάτημα δεκα πέντε λεπτών έφτασα στην πλάζ. Έστρωσα την ψάθα μου, απλώθηκα κάτω από τον ήλιο, πλακώθηκα στα λάδια και απόλαυσα τους ήχους της παραλίας, μπαλάκια του τέννις να χτυπάνε εκκνευριστικά, γλαροπούλια, μικρά παιδάκια να τσιρίζουν, τη chill out μουσική από το beach bar και ο ιδρώτας έτρεχε επάνω στο σώμα μου και τότε αποφάσισα να κάνω την πρώτη βουτιά της ημέρας. Το κακό με την συγκεκριμένη πλάζ ήταν το ότι είχε πολλές μικρές και αιχμηρές πέτρες μέσα αλλά και έξω από το νερό. Περπάτησα λίγο κακήν κακώς μέχρι να βραχούν τα πόδια μου και κοντοστάθηκα για λίγο σε ένα μικρό κομμάτι της παραλίας που είχε λίγο αμμουδιά. Το θεωρώ φρικτό βασανιστήριο μέχρι να βουτήξει κανείς και όσο περπατάει μέσα στο νερό να πατάει επάνω σε αιχμηρές πέτρες και να γλυστράει παράλληλα. Έτσι και εγώ, κατάφερα να φτάσω σε ένα σημείο όπου το νερό μου έφτανε μέχρι την κοιλιά μου και ήμουν έτοιμος για την βουτιά μέχρι που έκανα το τελευταίο βήμα και τότε πάτησα την ίσως πιο αιχμηρή πέτρα που θα μπορούσε κανείς να πατήσει! Πόνεσα τόσο πολύ που ούτε να ουρλιάξω από τον πόνο δεν κατάφερα, βγήκε από το στόμα μου μονάχα η λέξη «άουτς!!» και τότε έχασα την ισορροπία μου, ταυτόχρονα μια κυρία κολυμπούσε ανάσκελα λίγο πιο πίσω μου και εγώ χάνοντας αυτή μου την ισορροπία έπεσα ανάσκελα επάνω στη κυρία και κυριολεκτικά της έκανα πατητή μέσα στο νερό! Ακολούθησε ένας πανικός, νόμισαν όλοι ότι πνιγόμασταν (η κυρία σχεδόν πνιγόταν δηλαδή), κόσμος σηκώθηκε από τις ξαπλώστρες, ο ναυαγοσώστης πετάχτηκε από το κάθισμά του έντρομος, η κυρία ήταν σε κατάσταση σοκ και εγώ κοκκινισμένος από ντροπή να πονάω που πάτησα την αιχμηρή αυτή πέτρα και να προσπαθώ να ξανασταθώ στα πόδια μου. Δε μπορώ να ξέρω και να είμαι σίγουρος αν θέλω και τα παθαίνω – κάνω όλα αυτά ή αν απλά είναι παιχνίδια της ζωής και ίσως και να συμβαίνουν και σε άλλους ανθρώπους σε διάφορες χρονικές στιγμές της ζωής τους. Το σίγουρο είναι ότι σχεδόν όπου κι αν πάω..γίνομαι διάσημος. Πάνε μήνες από τότε που συνέβη το τελευταίο περιστατικό (αυτό με την πέτρα στη θάλασσα) και δε μου έτυχε ξανά κάτι άλλο ή δεν έχω ‘βλάψει’ από γκάφα μου κάποιον συνάνθρωπό μου και ελπίζω να περάσει και άλλος καιρός μέχρι να έχω ξανά το επόμενο κρούσμα ή ακόμα καλύτερα να μη μου ξανασυμβεί τίποτα από όλα αυτά. Δε λέω, αστεία είναι και γελάμε πολύ όσο τα συζητάμε με τους φίλους μου ή τα διηγούμαι σε ανθρώπους του περιβάλλοντός μου, αλλά σε τελική ανάλυση, υπάρχουν και τα ανέκδοτα για να γελάμε και όχι αυτές οι αληθινές ιστορίες απίστευτης τρέλας. Φυσικά, αυτά τα περιστατικά που κατέγραψα είναι τα πιο έντονα της ζωής μου, υπάρχουν κι άλλα πιο ασήμαντα, αλλά και πιο σοβαρά που δεν ήταν και τόσο αστεία και με είχαν κάνει να βρεθώ στο νοσοκομείο. Δεν είναι και λίγες οι φορές που κατέληξα στο ΚΑΤ… Μερικές φορές, μετά από τέτοια περιστατικά έχω σκεφτεί ότι σίγουρα κάποια μέρα θα πεθάνω, όπως και όλοι μας φυσικά, αλλά εγώ θα ‘πάω’ από ατύχημα το οπόιο θα έχω προκαλέσει…εγώ, ο ίδιος!